10/8/08

Un día

Un, por sorte ou por desgracia, non escribe cando un quere ou cando o queren os lectores do seu blog, senón cando llo piden as tripas.

Cando todo vai ben, cando nada se sae do común e o sentimento non e de tristeza nin de ledicia, cando as follas da arbore non se moven, a un non lle soe dar por poñerse a vomitar palabras no ficticio papel que lle amosa a pantalla do ordenador. Pero hoxe non é un día normal, senón un deses nos que che parece que todo quere saír do revés e que vas a ter que coller ao día polos pes e darlle a volta para poder superalo. O sábado rompéronme dous radios da bici e, sen contalo, tiven que deixala no taller, co cal o luns tiven que traballar desde casa pese a que non tiña pensado facelo. Foi un día de moitísimo bochorno, e o certo e que botei de menos estar na oficina, coas miñas dúas pantallas enfronte e Noel ao outro lado agochado tamén tras das súas. Onte si fun a oficina pero, cheguei tardísimo porque o luns puxera o espertador para cinco minutos antes das oito no canto de cinco antes das sete. Ademais non me preguntedes porqué, pero tiña o día tonto e tiven que me pelexar durante toda a xornada cun problema que nun día normal resolvería en media hora.

Hoxe... Hoxe o día parecía que comezaba ben. Soou o espertador á súa hora, remoloneei dez minutos, fun ao baño e ducheime e acicaleime, e cando saín comprobei que quedaban aínda mais de dez minutos para as oito, co cal tiña tempo abondo para chegar ao tren das oito e dez. Botei colonia, collín a chaqueta e o móbil, dinlle un bico e unha aperta a miña Xulia, baixei, collín a bici e marchei paseniño cara a estación, a cal cheguei “plenty of time” para coller o tren.

Todo parecía ir ben ata que, despois de amarrar a bici co candado, metín a man no peto e me din conta de que deixara na casa os tíckets do tren e o bus. Bueno, Gerardo. Non pasa nada, díxenme mentalmente, pagamos uns para hoxe e ao carallo. Penso dous segundos, meto a man no outro peto e, efectivamente, tampouco hai carteira. Nese momento sentín o súpeto impulso de lle dar unha patada a bicicleta, pero botei de contas que se lla daba igual lle rompía outros dous ou tres radios, quedaría sen bicicleta ademais de sen carteira, tería que volver a traballar desde casa, e despois estaría máis cabreado aínda. Finalmente non lla dei, pero comprendede o conato de agresión ao meu vehículo, porque non sei se esta relacionado ou non coa cana que Xulia me atopou a semana pasada na cabeza, pero xa non é a primeira vez que me deixo os tíckets na casa, aínda que as outras veces me pasara nas fins de semana, cando imos a algures casualmente no tren, e non teño mecanizado o proceso de “vou á oficina, teño que coller os tíckets”. Eu son un home de rutinas que, unha vez deseñadas e asimiladas, adoitan funcionar e facerme a vida moito máis fácil. Isto dos tíckets e a carteira foi unha verdadeira mala xogada.

Descartada a patada a solución, pois, a única posible, consistiu en montar de novo na bicicleta, volver a casa, e coller tíckets e carteira. Así que iso fixen: volvín con calma para casa, como tentando calmar ao Gerardo da patada, collín tíckets e carteira, e fixen tamén unha parada técnica para lle dar aire as rodas da bici (porque na tenda mas deixaron con menos presión do que a min me gusta), antes de volver tamén con calma para a estación de tren. Nunca levo reloxo de pulso (a pesares de que me regalou un precioso miña madriña cando lin o proxecto fin de carreira) e tiña o móbil metido no peto que lle corresponde na mochila, así que non sabía con exactitude que hora era, pero eu pensaba que tiña tempo acorde ás miñas estimacións así que, a pesares de que pensei “agora o que me faltaría sería perder o tren polos pelos”, tamén pensei “xa sería demasiado, non pode pasar todo xunto no mesmo día”, así que baixei da bicicleta con calma, engancheina aos ferros de novo e dirixinme andando cara a estación.

Nada mais entrar pola porta, vin no anden 1 o que intuía era o meu tren. Mirei o reloxo da estación: 8:41. Hora de saída do meu tren: 8:42. Corrín. Saquei rápido o tícket do meu peto. Pasei a barreira. Corrín de novo. Cando estaba a dous metros delas, as portas do tren pecháronse e un dos empregados da estación, nun inglés cun ton nada educado dime: “Demasiado tarde”. Perdera o tren. Polos pelos.

Xurei nun par de idiomas polo menos pero, evidentemente, non me serviu de nada, así que puxen os xuramentos no mesmo caixón que a patada e senteime a agardar ao seguinte tren, que por sorte non tardou moito. Decidinme a vos contar isto cando xa dentro del me sentei, nun asento con mesa, fronte a unha señora sen pinta de coidar moito a súa dieta e que ía mollando os seus dedos con madalena nun vaso de cartón xigante contendo ata o mesmo borde unha especie de leite con Cola-Cao barato que seguramente pagaría a prezo de ouro e que non sei porque, porque eu non me mareo nunca, pero me está case a dar ganas de vomitar, ao tempo que me fai temer polo meu portátil e o do señor que se senta ao meu carón, enfronte á señora. E xa sería a hostia que agora, o leite con Cola-Cao...


PD: escrito o mércores 30 de xullo de 2008 e non publicado ata hoxe, domingo 10 de agosto, día do San Campio.