30/11/08

Crisis NINJA

Xa descubrira hai tempo o blog deste home coa súa explicación das causas do que el bautizou como a "Crisis NINJA" que, de verdade, non ten desperdicio. A entrevista que Buenafuente lle fixo é unha boa introducción para intentar comprender as razóns que nos levaron a onde agora estamos. Seguro que vos gustará.


22/11/08

Un ano… non é nada?

“Veinte años no es nada”, cantaba Gardel. Si, xa sei que poñer o título desta canción é un recurso moi empregado e ademais afondar no tópico, pero é que me ven ao pelo para o que vos quero contar hoxe. Vinte anos non é nada, dicía eu que dicía el, e sen embargo levo xa unha tempada pensando no moito que che pode cambiar a vida simplemente dun ano para outro. Dun día para outro. Onte ía no tren e, aínda que andaba liado e moi concentrado (raro en min que adoito ter a cabeza en vinte sitios a un tempo) lendo cousas desas que lemos os que nos dedicamos a escribir o que logo leen os ordenadores, decidín recuperar esta miña autoimposta obriga de contar. Unha obriga que, hai que dicilo, algúns levades xa tempo botándome en cara que non cumpro. Se é que vos da un a man...

Pero xa me vou polos curutos de Cuspedriños, que xusto me acabo de inventar, xa que non sei que hai curutos en Cuspedriños, pero que soan moito máis galaicos que os Cerros de Úbeda. Pensaba dicía, desde hai xa unha tempada, no moito que a vida lle pode mudar a un en pouco tempo, e estes pensamentos veñen sendo máis asiduos na miña cabeza estes últimos días porque hoxe 22 fai un ano que me vin para Oxford de “vacacións”. O das vacacións poñoo entre comiñas porque, aínda que iso foi o que lles dixen a maior parte dos meus colegas e amigos do CTAG, cos que o ano pasado traballaba; e aínda que foi iso o que lle dixen por suposto ao meu por entón xefe, o meu amigo Jordi; o certo é que poucas vacacións tiven o ano pasado aquí. Vin para Oxford si, do 22 de novembro ao 13 de decembro, que ben me lembro. E fomos dar algún que outro paseo ata Londres Julia e máis eu nas fins de semana, e tamén é certo que demos algunha volta por Oxford si, pero o resto do tempo vacacións poucas. O obxectivo estaba claro e o plan xa en marcha. Para poder virme para onda Julia, precisaba un traballo aquí, e o plan non era outro que pelexar ata a extenuación para conseguilo.

O ano pasado a estas alturas levaba xa case mes e medio mandando currículos desde Galicia. Mes e medio revisando as páxinas web das multiples bolsas de emprego que aquí existen e “aplicando” (tradución libre, moi empregada polos españois que temos buscado choio aquí no UK, do “apply” inglés que se usa cando solicitas que te consideren para un emprego) a todas aquelas ofertas de traballo nas que eu pensaba que por estes ou estoutros dos meus coñecementos podia ter opcións.

Unha tolemia. Traballaba de oito e media a cinco e media (ou seis, ou sete, dependendo do traballo que houbese) e logo marchaba correndo para o meu piso ou para o de Xulio a revisar as ducias de correos, algúns con ata cen ofertas de emprego, que recibía todolos días. A tarefa remataba moitas veces á unha ou dúas da madrugada, e aínda así non foron un nin dous os días que, obsesionado, desistía de seguir na cama revisando correos imaxinarios nun estado de semiconsciencia e me erguía as tres ou ás catro da mañán para lle botar un ollo aos correos de verdade e mandar currículos e cartas de presentación se aparecía algunha oferta interesante.

Cando me vin de “vacacións” para Oxford, o que era o meu “hobby” de despois do traballo e noites de insomnio converteuse nun traballo a tempo completo. Tal e como a miña amiga Aida me dicía que lle pasaba co seu agora marido Juan cando ela se veu para o UK (el xa levaba aquí por aquel entón varios anos), a min pasábame tamén con Julia: levantábame antes ca ela, púñame a revisar ofertas e mandar currículos xa antes de que ela se erguese, estaba revisando ofertas e mandando currículos cando ela saía pola porta, e seguía revisando ofertas e mandando currículos cando ela ao cabo do día entraba de volta. Por suposto, logo de que ela xa estivese na casa, aínda seguía revisando ofertas e mandando currículos un bo cacho. Moitas veces ata que nos metiamos na cama.

Durante o día, as únicas paradas na rutina de revisar ofertas e mandar currículos eran para satisfacer as necesidades fisiolóxicas de reposición e disposición de fluídos e sólidos, para botar unha carreira ao longo do canal de Oxford e, por suposto, para atender chamadas de recruiters... cando as había. Para os que non o saiban, os recruiters son axentes de axencias de emprego. Nada que ver coas axencias de traballo temporal, por suposto. En España, xeralmente, mandamos os CVs ás empresas. En Galicia, en particular, aínda é do máis común ter un amigo, un familiar ou un coñecido que che mete o currículo na empresa para a que queres traballar de paso que di unhas palabras no teu favor. Aquí no UK móvese todo por axencias. As empresas non buscan xente pola súa conta, senón que recorren a axencias que son as que se encargan de, no medio de ás veces centos ou miles de currículos, seleccionar a unhas poucas persoas que a empresa entrevistará na procura da persoa que precisa. Se de entre eses a empresa contrata a un, a empresa pagaralle a axencia unha porcentaxe (normalmente segundo din entre o 10 e o 15 por cento) do que sera o teu soldo anual. Non e que cho desconten do teu soldo en absoluto. Simplemente o teu soldo anual da unha medida da valia da persoa que a empresa acaba de incorporar. En resume: se queres un choio, os axentes teñen que ter o teu currículo.

Con esta rutina, pois, os días viñan basicamente definidos pola cantidade de chamadas de recruiters recibidas e polas impresións recollidas das conversas con eles. Un día sen chamadas era un día sen esperanzas, un día malo. Un día con moitas chamadas era un día no que as portas parecían abrirse, no que o camiño a Oxford semellaba ter unha alfombra vermella. Un día no que chamaban poucos, e os poucos que chamaban aínda dicían que eu pedía moitos cartos (os meus queridos padriños no UK, Juan e Aida, dixeranme a cifra que lles tiña que pedir), que mirando ao meu currículo eu non tiña experiencia ningunha, que tiña que conformarme con ofertas que aquí no UK malamente dan para chegar a fin de mes, e que non me tirara da moto que había no mercado moitos, moito mellores ca min, era un día horrible.

O tema, en resumo, e que hai un ano o meu futuro era completamente indefinido. Tiña un traballo que me gustaba e no cal tiña practicamente asegurado un contrato fixo a medio prazo, pero quedarme nel supuña estar posiblemente dous anos lonxe da persoa á que quero. A miña situación económica resúmese en que despois de moito aforrar tiña uns catro mil euros na conta e que, se me decidía a virme para o UK aínda sen atopar choio, tiña que sobrevivir con iso (moi pouco, mirando aos prezos de aquí onde o aluguer máis barato non baixaba por aquel enton dos 900 euros ao mes) ata que atopase algo, que non sabia cando podia ser. Estaba a procura de traballo, pero non sabía que clase de traballo ía a atopar: que clase de empresa, que clase de xefe, que clase de compañeiros... Todo era indefinición, desasosego, incerteza... Sensacións que eu tomaba con toda a filosofía que podía e sempre por suposto procurando mirar adiante, pero que estaban aí. Ao final todo foi ben e a situación foi dun estremo ao outro.

Agora vivo todo contento coa miña Juliña aquí en Oxford e collo todo feliz a miña bicicleta todolos días (menos os xoves, que agora traballo desde casa) para ir ao choio, onde a verdade é que non me podo queixar de nada: o traballo gústame; o soldo, se ben non me vai facer rico, é considerablemente mellor que calquera dos que se poden atopar aí no noso querido e odiado país, e como tiven tanta sorte que atopei traballo xusto antes de vir, os meus catro mil euros de aí seguen na Caixa Galicia gardadiños (ou iso espero), e agora estan acompañados por unhas poucas libras que me teñen aquí gardadas os de Barclays; a empresa medra incluso agora que disque estamos en crise (cousa, o da crise, que non me acabo de crer, porque hoxe estivemos de compras aquí por Oxford e aquelo estaba inzado de xente a mercar coma descosidos); cada día somos máis na oficina, o cal axuda a facer medrar o meu nivel de inglés e hai alí xa algún que outro ao que creo que podo xa chamar amigo...

O que vos dicía: que vinte anos non serán nada pero a min, só este último ano, cambioume a vida unha morea. A mellor !!! ;)

6/11/08

1 year… and counting!!!

Fai un ano que cheguei a Oxford, eu, que non son o autor deste blog, senón segundo ás súas palabras a razón pola que estamos aquí. Hoxe róubolle este espacio ou máis ben, acepto a súa proposición para contar unhas palabras. A miña capacidade de síntese é bastante grande, así que non esperedes un relato como ó que estades acostumados, aínda que farei un esforzo.

Todos sabedes máis ou menos ás razóns polas que vin para Oxford, debido á miña teima por seguir a facer o que quero, aprender novas cousas e entender un pouco máis o que nos rodea. Entre outros moitos intereses científicos, unha das miñas principais preocupacións aquí é intentar entender por qué os sistemas sexuais das plantas con flor son tan diversos. Se estás interesado en coñecer algunhas das miñas motivacións sigue lendo a parte entre comiñas senón, salta esta parte e continúa máis abaixo.


As flores, as estructuras reproductoras das anxiospermas, presentan unha enorme variación en comparación coas mesmas estructuras noutros organismos, e isto ten suscitado un enorme interese no campo da bioloxía. Sen embargo, a pesares da atención prestada, aínda hoxe en día non está claro cales son as razóns polas que as plantas con flor teñen evolucionado de tan diversas maneiras para alcanzar unha mesma función, que se limita a reproducirse con éxito. Unha grande maioría das plantas con flor (anxiospermas) son hermafroditas, coa maioría das especies producindo flores que conteñen ambos órganos sexuais: masculinos (estames) e femininos (pistilos). En contraposición, so aproximadamente un 10% das especies, teñen flores unisexuais. Cando unha mesma planta presenta flores so masculinas e flores so femininas, o sistema sexual coñécese como monoecia, mentres que se coñece como dioecia o sistema sexual no que os sexos (flores masculinas e flores femeninas) están separados en plantas distintas. Pero combinacións máis complicadas son tamén posibles. Posto que as plantas non se poden mover, dispoñen de outras estratexias para reproducirse, como producir masivas cantidades de polen para ser transportado polo aire; pero tamén de formas mais eficientes, a través de principalmente insectos, que conquistan con perfumes, colores ou formas, e ós que ofrecen recompensas en forma de néctar. Ás orquídeas, por exemplo, son coñecidas por imitar á perfección certo tipo de insectos. Hai exemplos de plantas no que as flores non so imitan o aspecto da carne podre, con olor incluído, se non que ademáis son capaces de producir calor no interior da estructura floral facéndolle crer ó insecto que está entrando no interior dun cadáver en descomposición, e unha vez dentro non consigue máis que atopar os órganos femininos ou masculinos ós que contribuirá a polinizar. Pero ademáis de todo esto, as plantas teñen mecanismos en certas especies para recoñecer o seu propio polen, evitando así ser autofecundadas. Ademáis certas plantas son capaces de modificar á súa inversión ás distintas funcións sexuais, ou incluso cambiar de sexo ante certos factores ambientais. En xeral, asúmese que a función feminina é a máis costosa, porque ademáis de producir flores (ó igual que os machos) tamén teñen que madurar os froitos (aínda que con algunhas excepcións). Así, existe unha tendencia en certas especies dioicas a atopar ás femias nas mellores condicións (mais nutrientes, máis auga, etc) e os machos nas peores. Ademáis, debido ós diferentes costes reproductivos, machos e femias poden presentar diferencias na taxa de crecemento, na inversión ós diferentes órganos (raiz, follas, flores), aspectos morfolóxicos (ex. forma das follas) e mesmo fisiolóxicos (ex. fotosíntese). E vou parar aquí esta introdución “ó que fago”, que sempre é unha pregunta que me costa traballo responder, aínda que podería seguir falando do sorprendentes que as plantas poden chegar a ser, tanto que algúns investigadores falan da existencia de “intelixencia” vexetal, pola gran variedade de estratexias que usan para comunicarse con outras plantas, con insectos, ou para detectar futuros cambios nas condicións ambientais.


Un dos fans deste blog, preguntoume o outro día cal é o balance durante este ano en Oxford. Claramente o balance é positivo. Considérome unha privilexiada por ter a oportunidade de vivir esta experiencia, e estar nun sitio no que aprendo cousas novas tódolos días, e por ter asimesmo a sorte de que a miña outra metade tivese a valentía necesaria, e tamén a forza de vontade para acompañarme nesta aventura. Estou facendo o que quero e acompañada da persoa que quero, e iso é un privilexio, e síntome así cando son obxectiva, sen embargo, non é todo tan fácil, ou máis ben, eu son unha muller bastante complicada. A miña cabeza dalle moitas voltas ás cousas, ás veces demasiadas, e as presións profesionais, xúntanse cas emocionais, e as emocionais son múltiples e variadas. Isto resúmese en que ás veces, dependendo da cor con que mire o mundo ese día (que varía bastante a miúdo, como pode dar fe Xerardo), podo ter un barullo na cabeza interesante. Aproveito a ocasión para devolverlle os cumpridos a Xerardo, e dicirlle publicamente que eu tamén o quero moito, e que gracias por apoiarme, aturarme e estar comigo aquí. Non é cousa doada, e máis dunha vez o meu caos ten sufrido algún contratempo ca súa orde e perfección. Pero el xa sabe que, como dicía o abuelo, “as mulleres se non gañan empatan”. E finalmente non solo me “atura” (eu tamén o aturo a el ás veces) senón que tamén me agasalla con cumpridos e diversas sorpresas!!! tenme como se fose unha Raiña…

Outro tema interesante, é a volta. Algúns teñen intereses concretos, outros simplemente curiosidade. Ós que teñen intereses concretos, gustaríame que entendesen que na vida hai que tomar decisións, decisións que moitas veces (ou sempre) son o resultado da nosa experiencia vital. Eu tomei esta, e non por eso cambian os meus sentimentos, ou sufro de olvido permanente, ou me vou a quedar aquí de forma indefinida. Pero centrándonos no tema, a resposta a esta pregunta pode ser tan complexa como a vida mesma. Depende de moitos factores, pero sendo reductores, eu teño por un lado que estar fora de Galicia 24 meses, mínimo requerido para optar a futuras oportunidades e por outro lado, a miña financiación para estar aquí non é indefinida, e agora mesmo soamente teño unha prórroga de 6 meses da actual Bolsa que desfruto. Estou esperando a resolución de outras opcións que solicitei, e por suposto acepto proposicións de financiación, pero de momento, esto é TODO o que sei a día de hoxe. O futuro é incerto, e está en continuo cambio, cada decisión que tomamos por pequena que sexa, decanta a balanza cara un lado ou outro, secais de forma imperceptible no presente, pero con consecuencias tanxibles no futuro.

Outra anotación que me gustaría facer xa que teño a ocasión (e por se non me volven a deixar espacio neste blog) é recalcar o moito que se agradece na distancia as chamadas telefónicas ou polo interné, os correos con fotos ou con magníficas redaccións con todo luxo de detalles dos eventos máis significativos, as postais/regalos por correo ordinario, as visitas!!!! esas pequenas cousas que a algúns nos fan a “life easy”.