Felicidades, Pilara (II)

Como desta volta non din xuntado tempo nin para poñer xuntar catro letras mal postas, remítome ao que xa dixen no seu día ;·)

http://gerardoalbela.blogspot.com/2008/10/felicidades-pilara.html

Felicidades, Pilara... e xa van 55 !!!

Danyl Johnson

Antes foi Susan Boyle... e agora disque vai ser Danyl Johnson! (aínda que xa veredes que non teñen moito que ver a unha co outro)

http://www.youtube.com/watch?v=mzj9z8QDTfU

PD: si, si... xa sei que estou moi vago e que non escribo nada aquí ultimamente. Fáltanme o tempo e as ganas, pero intentarei corrixilo.

Maven

Aínda que soa a nome de cómic americano, coma algún dos que me regalaba a miña tía Milagros cando era eu rapás, Maven é unha ferramenta das que chaman open source ou de código aberto para automatizar o proceso do que os programadores chamamos build.

A traducción literal do verbo inglés to build é construír, pero do que falamos aquí é de tódolos procesos que teñen lugar cando queres pasar do código que ti escribiches a unha serie de programas que podes executar, estruturados nunha serie de directorios segundo ti precisas, probablemente executando unhas baterías de tests para comprobar que todo funciona acorde ao esperado, e incluso actualizando a versión do código no almacén central de código que nós chamamos repositorio, por exemplo.

Maven, dicía, é unha ferramenta que fai todo iso (e máis) enfocada a proxectos Java, que é a linguaxe de programación coa que eu máis traballo, e hoxe saín do choio sobre as cinco no canto das seis para poder ir ás seis e media a unha conferencia sobre Maven que daba un tipo chamado John Ferguson Smart na sede dunha empresa de Londres chamada Skills Matter.

Esta compañía dedícase basicamente a proporcionar servizos de formación a empresas e particulares. Normalmente, por suposto, os cursos son de pago, pero de cando en vez programan algún gratuíto.

Este ao que fun era gratis. Descubrín hai pouco que organizaban de cando en vez este tipo de eventos gratuítos e botei de contas que hai que aproveitar mentres que estamos aquí a unha carreiriña de can de Londres, con tódalas oportunidades que iso ofrece, así que comecei a botarlle un ollo de cando en vez á súa web a ver se ofertaban algún curso que me interesase, e apareceu este, así que decidín probar.

E o certo é que estivo bastante ben. Non foi o mellor curso/charla ao que teño ido na miña vida, pero eu non sabía nada de Maven (aparte da súa existencia) antes desta conferencia e agora pois teño unha idea do que fai, de como funciona e da funcionalidade que ofrece.

E así é que agora teño na cabeza un par de compoñentes do noso sistema que apenas toca ninguén aparte de min e onde podería comezar a experimentar en serio con Maven para probar realmente como funciona, ver o que da de si e aprender unha nova ferramenta que poñer co currículum que, aínda que agora mesmo non teño pensado sacalo a pasear, nunca se sabe cando fará falta pasealo de novo.

Noite de insomnio

Non sei porqué, pero ultimamente volvo a, como eu digo, “andar de maniobras” polas noites. A semana pasada sucedeume un par de veces. A noite do sábado 20 para o domingo 21 apenas durmín tres horas. Como non daba durmido e eu non podo estar esperto na cama sen facer nada, erguinme e apliqueime na lectura do libro que daquela tiña entre mans, Child 44 (xa vos falarei do libro noutro post).

Andiven de maniobras outro día máis na mesma semana, non me lembro exactamente cal, e logo esta fin de semana o certo é que durmín de marabilla, incluso remoloneando un pouco unha das mañás, cousa que había séculos que non facía.

Pero a noite do domingo para o luns volveume a pasar. Non sei porqué nin porqué non, pero espertei ás tres, fun ao baño, e cando volvín para cama non me daba durmido. Contribuíu un pouco a que non dese conciliado o sono que tiña bastante moquera, así que preparei un pouco leite quente con Cola-Cao e tomeino cunhas poucas galletas. Cando o rematei aínda notaba a gorxa non demasiado fina e seguía a ter mocos, así que preparei outro pouco leite con Cola-Cao e tomeino con outras poucas galletas. Pero aínda así notaba a gorxa rara, así que preparei outro pouco leite con Cola-Cao e tomeino bebido, esta vez sen galletas.

Co leite quentiño no bandullo, marchei de volta para cama a ver se me daba o sono: volta para aquí, volta para alá, volta para acolá... Calor, boto a perna fora; frío, meto a perna dentro; calor, bótoa para fora; frío, achégolle ós pés á Juliana...

Notaba a pel pegañosa (estes días fai moitísima calor, isto non parece Inglaterra) e iso facíame sentirme incómodo, así que decidín ducharme. Fun ao baño, pero logo dun anaco no váter, coa fiestra aberta e fresquiño, pensei que xa non estaba tan pegañoso e igual se ía para cama me durmía, así que alá fun.

Pero xa sabedes a canción: volta para aquí, volta para alá, pés dentro, pés fora, tapón (un só, o outro non o atopo) na orella que non está na almofada porque os paxariños cantan fora... Nada. Non durmo.

Son as cinco da mañá e sei que non vou a durmir, e sei que como non durmín cando volva da oficina non me vai a apetecer facer exercicio, así que poño un pantalón curto, unha camiseta das de correr de manga curta e outra de manga longa por enriba, collo o móbil e póñolle os auriculares, encho de auga a miña botella de correr (destas que teñen un burato no medio para poder collelas ben coa man), cálzome os tenis, collo as chaves... e bótome pola porta para fora a correr.

Ao ser un entrenamento improvisado e a esas horas da mañán, saín un pouco a ver qué pasaba: se me sinto ben corro máis, se me canso dou volta e vou para casa. Pero aínda así tiña xa na cabeza unha idea do que quería facer.

Saín cara ao norte por Woodstock Road, baixei por Elizabeth Jennings Way cara ao canal, e fun por Polstead Road e Aristotle Lane cara a Port Meadow. Crucei a ponte que hai no peirao e corrín todo pola beira do Thames ata que cheguei á ponte ao carón da cal está o Trout Inn, un dos pubs de máis sona de Oxford. Alí, normalmente, collo á dereita cara a Wolvercote para despois volver polo canal para casa, pero eu como vos dicía, tiña xa na cabeza unha idea de por onde ese día quería correr.

O pasado sábado fomos a dar un paseo con Maxim, Antonina e Josefina e viñeramos todo ao longo do río despois de ter cruzado Wytham Woods cara a Eynsham. O paseo foran dezaoito quilómetros, e eu nunca corrín tanto, pero a verdade é que estivera pensando que era unha boa ruta para facer un entrenamento longo, e nese momento atópome ben correndo, e penso que se me canso pois paro de correr e ando, porque aínda son só as cinco e media e teño tempo. Así que, no canto de torcer, tiro de fronte e sigo todo pola beira do Thames. Paso docks, campos con ovellas, monte... e chego a Einsham.

En Einsham hai unha ponte de peaxe, Swinford Tollbridge. Non pensedes que é unha ponte de autoestrada, non, é unha ponte de peaxe, estreita e situada nunha carretera normal. A peaxe custa 5 peniques para turismos e 10 peniques por eixo para camións. Parece ser que a persoa que cobra as peaxes vive nunha casa que está xusto ao carón da ponte. Por certo, está en venda e se tedes 1.6 millóns de libras podédela mercar.

Os prezos da peaxe en Swinford Tollbridge

O caso é que na ponte tiro pola carretera cara ao sur buscando a pista pola cal teño que me meter para Wytham Woods, que é un monte propiedade da Universidade de Oxford, no cal fan experimentos e no que necesitas un permiso para entrar.

O problema é que corro, corro, corro... e non atopo o camiño, así que cando xa levo tanto corrido que estou case seguro que me pasei do sitio, atopo a un biciclista, pároo, e pregúntolle se sabe por onde podo ir para Wytham Woods. O biciclista non está moi seguro, pero dime que siga de frente e que el cré que nun sitio chamado Hill End se mal non lembro, que está coma a un cuarto de milla, e que alí hai unha pista que pensa que leva ao monte en cuestión.

Así que sigo a correr. Paso unhas poucas pistas, subo incluso por unha un pouco, e finalmente convénzome de que ningunha é a que eu busco.

O caso é que son xa case as seis e media, estou a case quince quilómetros de casa polo camiño polo que vin, e non sei por onde carallo coller para Wytham Woods. Penso un pouco qué facer, e finalmente dou volta e comezo a correr de novo en dirección a Eynsham.

Corro ata que chego de volta a un sitio polo que xa pasara, Farmoor, e alí atopo nunha parada de bus a unha moza e unha señoriña maior, coma duns setenta e pico anos. Dígolles que estou buscando por onde subir cara Wytham Woods pero que non sei por onde é, así que pregúntolles se elas saben por onde teño que coller. Elas tampouco saben, así que dígolles que a ver se me poden indicar onde hai unha parada de taxis, porque teño que ir para Summertown e non teño cash, co cal un taxi é a única solución. Elas dinme que na estación de tren hai taxis (eu non sei porqué pensei na estación de tren de Eynsham, que é a vila de onde eu viña, pero elas falaban de Oxford, como despois me din conta), pero que ata a estación de tren hai unha boa tirada, así que que é mellor que colla o bus. Eu repítolle que non teño diñeiro, polo que non podo pagar o bus, pero que non se preocupe e me diga por onde é que eu vou correndo ata a estación e xa collo o taxi. E é entón cando a señoriña, amable a máis non poder, me di que non me preocupe... que me paga ela o autobús!

Eu por suposto dígolle que non, que non se preocupe, que eu vou correndo, pero ela insiste e eu dígolle que entón que vale, que me preste os cartos, pero que por favor me dea o seu teléfono para que lle poida devolver os cartos despois. Pero a señoriña di que non, que lle podería pasar a ela (perderse despois de saír da casa ás cinco da mañá e correr dezaseis quilómetros?, non creo que lle pase, señoriña, non creo...) e que se lle pasase tamén lle gustaría que alguén lle deixase os cartos, así que saca do bolso o peto, saca do peto dúas libras, e damas para que poida pagar o bus.

O bus levounos ata a estación de tren e, polo camiño, a señoriña contoulle a historia a outra señora que estaba no bus, e esa outra señora explicoume que Wytham Woods era propiedade da universidade (xa o sei señora), que a universidade facía experimentos alí (xa o sei señora), que se precisaba un permiso para entrar (xa o sei señora), e que a entrada ao monte non estaba permitida ata as dez da mañá (carallo!, diso non me acordaba eu!).

Así chegamos a estación de tren, onde tanto eu coma a señoriña das dúas libras baixamos, e eu lle din as gracias tres ou catro veces máis para logo poñerme de novo a correr de cara a casa. Eran xa as sete menos dez e a esa hora supúñase que eu tería que estar saíndo da cama cara ao baño, así que bulín todo o que puiden tendo en conta que xa estaba un chisco canso e en 15 minutos fixen os tres quilómetros que separan a estación de tren da nosa casa.

Rápido para a ducha, rápido a preparar a mochila para ir para o choio e, milagrosamente, despois de tanto bulir puiden logo saír con tempo máis que de abondo, esta vez na miña bicicleta, de novo cara á estación de tren.

E iso foi todo! Non sei se vos interesa ou non, pero é a historia de como, nunha noite de insomnio, corrín 19 quilómetros por primeira vez na miña vida e volvín a casa, en tempo para me duchar e marchar para a ofixina, coa axuda dunha marabillosa velliña que me regalou dúas libras para coller o bus.

...van trece...

...e máis que virán.


When the sun shines and the rain falls, when Oxford is covered by bright white snow and when the light is dim and sad. In the good and the bad moments. If the sky ever falls, if the world ever ends and we are there to witness that moment. I need just one only thing: you, right there by my side.

I love you.

Food and Galicia

Si, si... xa sei que levo moito tempo sen poñer nada aquí, pero tedes que saber que teño boas excusas. 

Primeiro, como xa vos dixen, viñeron Amparo e Xulio a nos facer unha visita. Non me vou a estender. Simplemente vos conto que chegaron un venres, o sábado pola mañá levantámonos o Xulio e máis eu cedo (a iso das seis e media se mal non lembro) porque el quería ir dar unha volta en bicicleta por Oxford, e logo fomos a ver Londres, onde andivemos nun bus destes de toristas, tivemos unha visita con guía só para nos os catro e máis andivemos nun ferry polo Támesis.

O domingo pola mañá veu o Xulio a nos acompañar na nosa matutina carreira. Non sei se o teño contado antes aquí, pero tódolos domingos, aquí diante da nosa casa, Barrie (o noso landlord, ou caseiro) e os seus amigos xúntanse desde hai xa anos para ir a botar unha carreira. Barrie ten 78 e vai en bicicleta desde que o operaron do corazón pero James, que ten sesenta e bastantes; Helen, que andará nos cincuenta; e Ted, cincuenta e pico; van a correr. As últimas ‘adquisicións’ do Barrie’s Running Club somos Rose, dezasete anos, veciña tamén da nosa rúa, e máis eu. Ese día, como digo, o Xulio veu con nós, aínda que el acompañou a Barrie na bicicleta, porque había tempo que non corría e tiña medo de non nos aguantar o ritmo.

Despois da carreira o domingo dedicámonos a lle ensinar Oxford aos nosos benqueridos visitantes.

O luns Julia tivo que quedar na casa preparando unha charla que tiña que dar esa semana, e os outros tres marchamos a ver Bath.

 

Despois da marcha dos nosos visitantes tanto eu coma Xulia caímos enfermos. Ao tempo que todo o mundo falaba da gripe porcina (swine flu, que lle din aquí), Amparito creo que nos trouxo un virus moito máis sofisticado que nos deixou para o arrastre por uns días.

 

A pasada fin de semana fun a correr a Oxford Town & Gown, unha carreira de 10 quilómetros que cada ano percorre as rúas de Oxford para recadar fondos para a loita contra a distrofia muscular. A pesares de que tanto a visita de Xulio e Amparo coma o resfriado ese que collimos alteraron considerablemente o meu ritmo de entrenamentos, apañeime para acabar no posto 155, que de máis de dous mil non está demasiado mal, e facer un tempo oficial de 41 minutos 26 segundos, co cal quedei bastante contento.

Ademais, de todo isto, a comezos de mes comecei tamén a ir a clases de inglés ao Language Centre da Universidade de Oxford. Aí me colei nun curso de dous meses chamado English for spouses of members of the University, e aí ando agora a lle dar de novo aos libros e a facer deberes, coma se estivese no colexio outra vez.

O tema é que eses deberes inclúen redaccións e, claro, antes escribía os posts para o blog mentres que ía e viña de Reading no tren, pero agora o que escribo no tren son as redacións para a clase de inglés, co cal non teño tempo para vos contar aquí as miñas aventuras.

Así que o que vou a facer vai a ser tomar un camiño intermedio e poñer aquí algúns dos textos que escriba para a clase de inglés. Non agardedes obras de arte porque se non as fago en galego menos as vou a facer na lingua do pequeno competidor de Cervantes este que chamaban Shakespeare, pero prométovos que darei o mellor de min.

Síntoo por meus pais, que non se van a enterar de papa, pero... quen sabe, igual que cando me vin para aquí se puxeron e aprenderon a usar o ordenador... igual agora se escribo no blog en inglés lles da por aprender a lingua dos fillos da Gran Bretaña!!! :·D

 

En fin, antes de vos pegar aquí este meu primeiro texto en inglés, teño que vos dicir unha cousa, porque senón rebento. Isto foi o que me tiña escrito na última folla da redación a profesora, Amanda, cando ma deu de volta o outro día:

You write very well indeed. Thank you for such an interesting and detailed account of your food culture! Very good use of passive structures.

Logo, seguía corrixíndome un par de cousas, pero ese anaco vóuvolo a aforrar, porque xa corrixín o texto coa axuda das súas anotacións. ;·)

 

En todo caso, o tema é que ante esas tres frases, teño que dicir dúas cousas. Unha, que quedei tan contento que medrei dúas cuartas (agora paso dos dous metros ;·) ). A outra... a outra ten, por forza, que ser... gracias, Martiña!

 

Aquí vai! (a ver qué vos parece)

 

Food and Galicia

 

There is one big problem when it comes to food and Galicia: you don’t know where to start and where to stop.

Galicia was until the last years of the 20^th century a country in which the economy was mostly based on farming and fishing. You can still feel that when you travel through it, and see fields and woods divided into small plots with little walls made of stone and houses scattered all around. You feel it in the fishing villages, where you can smell the fish being brought every day to the lonxa (fish market) to be auctioned. And I believe that the farming and fishing tradition is present as well in the way people like, pay attention to and respect food.

 

Meat-based dishes are of course among the most popular in Galicia. Veal is tasty and tender, because calves are usually slaughtered long before they are one year old. Meat with Protected Designation of Origin ‘Ternera Gallega’ is particularly good and offers the highest standards and guarantees. Chicken is of course widely available, and if you are so lucky as to be able to get your hands on a real free-range chicken (not one raised on any kind of commercial farm but one who enjoyed its life in somebody’s own yard) you will have the opportunity of knowing what real chicken tastes like.

Game is also easy to find if you want to treat yourself, especially in places like the mountains of Ancares or O Courel. Wild boar cooked with chestnuts is a surprisingly tasty dish. “Exotic” meats like ostrich or buffalo can be found too as a consequence of the fact that these foreign species are being introduced into some traditional farms as a replacement for the native ones.

But in Galicia, without a doubt, the king is the pig. The act of pig-slaughtering has for centuries been almost a ritual in Galicia. Families used to gather together on a Saturday very early in the morning, the men would take the pig or pigs out of their cuadras, put them over a bench using brute force, where one of them would stab the pig in its throat just after somebody had put a bucket underneath to collect the blood, with which a particularly tasty black pudding called morcilla would be cooked afterwards. Immediately after killing him, the skin of the pig would be burned and washed, and then the pig would be opened and its still hot liver taken to the kitchen, where a tasty breakfast including potatoes and eggs would be prepared with it.

Nowadays freezers are used for the same purpose, but in the old days most of the pork, the neat big pieces, like the ribs or the legs, and others like the head, would be salt-cured. With the smaller pieces that remain after all the cutting process it is still mandatory to make those tasty sausages called chourizos. One of the greatest pleasures on earth is to have a hot bolo preñado, small bread roll with a chourizo in between, or to take a hot chourizo and roll it on a filloa, the Galician salty pancake that is a traditional Carnival dessert.

 

In the rest of Spain Galicia is particularly well known for its seafood. Galicia’s coastline is really special because of its bays, called rías, formed millions of years ago when the old chain of mountains went underwater. The rías provide a protected environment of warm water and abundance of resources where scallops, mussels, lobsters, spider crabs, razor-shells, oysters, barnacles, etc. can happily and steadily grow until they are harvested by the hundreds of marisqueiros that live in Galicia.

There is no wedding in Galicia that can start its reception without serving as starters at least three different types of seafood, but those serving four or five are not strange at all. That big mountain of seafood has to be followed by at least one more dish of fish and another of meat and after that, of course, the wedding cake accompanied by at least one other kind of pudding like ice-cream. Immediately afterwards you will be offered coffee or tea and lots of different types of liquors. It has to be borne in mind that, traditionally, the guests had already had something to eat and drink at the bride’s and groom’s respective houses before attending the ceremony, and something more after the ceremony and before the proper reception, whilst waiting for the couple to have their wedding pictures taken.

Fish is, as you would expect, a very important part of the diet for inhabitants of seaside villages. Sea bass, halibut, sardine or tuna, among many others, can be found fresh and at a reasonable price in the markets of fresh product that you will find in the main cities and towns. Inland people can either have their supply of fresh fish thank to vans that provide door-to-door delivery, or they can buy canned fish (Galicia has one of the most important fish-canning industries in Europe), or rely on salt-dried fish, which is really popular too. Without a doubt, the most popular salt-dried fish consumed by Galicians is the same for which their Portuguese neighbours are well-renowned world-wide: cod. A Galician recipe of cod does not differ very much from those you will find on Portugal, and those recipes of cod are one of the traditional dishes for Christmas Eve.

But when it comes to choose one dish that defines us as a country… well, that for sure can only be one: octopus.

This might sound weird, even bizarre for many people, but the fact is that octopus is served everywhere in Galicia, all year round. And the most common, popular and traditional place to eat octopus is neither at home nor in restaurants, but at fairs. In every town in Galicia which is celebrating something with a fair, you will find big tents with lots of wooden tables and benches underneath. On one side of that big marquee, some women will be boiling octopus in big cooper pots whilst some others are already taking them from the pots with a metallic hook, just to quickly put them over the counter, hold it still hot with their bare hands (the hotter the octopus the quicker you chop it, as one of those women used to tell me) and chop it into pieces with the help of special scissors.

 

And I have to say that there are few things that make me feel more homesick than to think of a good dish of polbo á feira (Octopus Galician-style), served with olive oil, salt and hot paprika on a dish made of wood, accompanied with bread and a cup of red wine, to be eaten with a wood stick under one of those khaki big marquees, whilst a group of bagpipers play muiñeiras.

 

Hasta el cuarenta de Mayo...

...no guardes el sayo’, di o dito castelán, co cal eu cometín un grave erro cando hai cousa dun mes gardei cara ao fondo do armario unha abrigosa chaqueta verde que merquei o día de San Valentín en Londres.

Hoxe pola mañá collina de onde a deixara antes de me montar na bicicleta para ir á estación. As temperaturas de entre 6 e 14 graos que prometían para estes días non sei onde carallo quedaron...

En fin, mañán non é corenta de maio, senón primeiro, e se non hai novedade erguereime cedo para ir a escoitar o concerto que os nenos do coro darán ás sete da mañá desde a torre do Magdelaine College. Creo que tamén haberá Morris Dancers e similares, para celebrar a chegada do mes que precede ao verán. Xa vos contarei que tal.

Hoxe... hoxe estamos agardando a que chegue mañán, non só polo da celebración do primeiro de maio senón porque estamos... agardando a Coira (e a Amparito) ;•)

PD: Nikki acábame de facilitar a versión inglesa do refrán. Enjoy!

An old English saying goes, "Never cast a clout until May is out." Does that refer to the month of May or to May blossoms?

"Ne'er cast a clout 'til May be out" refers to the month. Clout is from an Old English word for cloth or clothing, and the saying was a reminder not to be too quick to shuck the winter woollies before the chilly days of May were over.

(tomado de aquí)

Javier Ortiz

Desde hai unha tempada, e por recomendación de Isabeliña, inclúo ao diario Público na miña lista de páxinas web de medios de comunicación españois e estranxeiros a visitar, xunto con El Correo Gallego, La Voz de Galicia, El Mundo, El País, Vieiros, a Cadena Ser, ás veces ABC, The Guardian, The Times, The New York Times e a BBC, entre outros, como o AS ou o Marca, que non poden faltar. Durante a campaña presidencial nos EE.UU. cheguei a incluír na lista ao Anchorage Daily News, un xornal de Alaska, por iso do "fenómeno" Palin.

Pero hai un momento, dicía, acabo de abrir a páxina do diario Público e atopeime coa nova de que Javier Ortiz, columnista dese xornal, faleceu deixando escrito o seu propio obituario. Teño que confesar a miña ignorancia e dicir que Javier Ortiz me soaba... e punto. Certamente non é un xornalista do que soubese moito, pero esta idea súa de deixar o seu obituario por escrito no seu blog e a brilantez na sinxeleza (non van sempre xuntas?) dese mesmo obituario, fan que lle teña que rendir esta pequena homenaxe, deixándovos neste meu pequeno espacio público-particular, as ligazóns ao seu "último" texto.

http://www.javierortiz.net/jor/dedo/sueno-con-jamaica

http://www.publico.es/222017/javier/ortiz/periodista

Javier Ortiz Estévez, se era o que ti querías, descanses en paz. Senón... que deas moita guerra, alá onde esteas.

PD: calquera día sorpréndovos cun texto deste xénero da miña feitura. E vos poñades agora a dicir que son un mal agoreiro, porque se hai algo seguro nesta vida é que a do capuchón negro e a gadaña, un día ou outro, chegará. Ata entón... a vivir, que non queda outra.

Hollie Steel

Isabeliña mandoume a ligazón a un vídeo doutro super English talent. É incrible o ben que o fai a rapaciña esta (aínda que eu ao principio estiven a piques de pechar o navegador tal e o como o Simon Cowell estivo a punto de parala lle parar a actuación :·P):

http://www.youtube.com/watch?v=D4mB94ejivU&feature=popular

Por certo que, como vedes, seguides tendo que ir directamente ao vídeo e sigo sen poder poñérvolo directamente no blog. Supoño que iso será para que teñamos todos que ir á páxina de YouTube e ver os seus anuncios. O tema é que parece ser que a productora do programa (a de Simon Cowell) e Google (propietario de YouTube) non dan chegado a un acordo sobre publicidade, e calcúlase que perderon unha boa cantidade de cartos xa co tema de Susan Boyle, porque todas esas visitas que tiveron os distintos vídeos dela presentes en YouTube (o que máis ten agora case 47 millóns de visitas) non se puideron traducir en cartos procedentes de publicidade.

A ‘mañana, mañana’ approach

Se hai algo que non me gusta nesta vida é perder o tempo. Conseguireino ou non, pero sempre intento sacar o máximo proveito do tempo que teño e é por iso que por exemplo cando vou a correr, ou cando vou ao ximnasio, ou cando vou e veño na bicicleta cara ou ao traballo, vou sempre cos cascos do teléfono móbil escoitando BBC Radio 4, intentando mellorar o meu ‘understanding’ da lingua inglesa, así coma o meu vocabulario.

O certo é que a min, que sempre me gustou moito escoitar a radio e cando estaba en Galicia me coñecía a programación da Cadena Ser de cabo a rabo, BBC Radio 4 paréceme o súmum do panorama radiofónico. Hai fantásticos programas de debate, como Any questions; ou de participación cidadán como o seu programa irmán Any answers; hai radionovelas coma The Archers, toda unha institución con case sesenta anos de historia; hai fantásticos documentais; ou programas divulgativos como In Our Time; e, por suposto, tes toda a fiabilidade e a valentía dos servizos informativos da BBC, onde os periodistas non se limitan a seguir un guión de preguntas preestablecidas e acordadas co entrevistado, como parece que fan as máis das veces en España, senón que son realmente incisivos incluso cos políticos máis prestixiosos tanto da oposición coma do goberno, que realmente teñen que facer auténticas piruetas (que ás veces lle saen ben e outras mal) para saír dos apuros nos que os periodistas os meten.

E así ía eu o outro día para a estación: na miña bicicleta disfrutando do fresco da mañán e dun soleado día de primavera en Inglaterra, escoitando o programa matutino, Today, no que estaban entrevistando a George Osborne, o shadow chancellor.

E aquí fáiseme obrigado facer un inciso para lle explicar, aos que non o saiban, que o chancellor ou chancellor of the exchequer é nin máis nin menos que o Ministro de Economía do UK. O chancellor é por suposto membro do cabinet, ou consello de ministros.

O que é fantástico, e a min se me antoxa case incluso poético, é o feito de que non só existe un cabinet, ou consello de ministros, senón tamén un shadow cabinet, que é o equivalente, pero da oposición. Así, non só hai un chancellor, ou Ministro de Economía, senón tamén un shadow chancellor, que é nin máis nin menos que o seu equivalente na oposición. E, como reza a Wikipedia:

The Shadow Chancellor of the Exchequer in the British Parliamentary system is the member of the Shadow Cabinet who is responsible for shadowing the Chancellor of the Exchequer.

É dicir, que o shadow chancellor é o encargado de seguir de preto (shadowing) a laboura do chancellor, ou Ministro de Economía. Noutras palabras: o shadow chancellor é a sombra do Ministro de Economía. É ou non poético?

A oposición ten no UK a todo un grupo de políticos de primeiro nivel dedicados a ser sombra de, a ser posible tamén a facer sombra a, o goberno da nación. Non digo que non sexa algo do que nos outros países carecemos, pero os nomes empregados para ese goberno na sombra do que a oposición exerce parécenme fantásticos.

Pero volvamos ao tema principal. Ía o outro día na bicicleta, dicía, e estaban entrevistando en BBC Radio 4 a George Osborne, o shadow chancellor, que ía falando do tema máis comentado esta semana, que foi nin máis nin menos que o budget, ou presupostos do estado, que Alistair Darling, chancellor of the exchequer, presentou esta semana ao parlamento.

E teño que me volver a desviar do tema para vos contar que, por tradición, cousa á que os ingleses son como xa sabedes moi afeccionados, o budget speech, o discurso no que se presenta o budget ou presupostos do estado, é transportado nunha maletiña encarnada (a budget box, red box ou budget briefcase) que o chancellor amosa aos xornalistas antes de se dirixir ao parlamento. 

O que ultimamente o goberno laborista non cumpre é coa tradición de impartir o budget speech nun martes de marzo, antes de que comece o ano fiscar que aquí, tamén por tradición, comeza en abril, seguindo o antigo calendario eclesiástico que establece que o ano comeza o 25 de marzo.

De novo, dicía, George Osborne estaba a ser entrevistado acerca dos presupostos de moi pouca credibilidade que Alistair Darling presentou e que incrementarán a débeda do estado ata un punto no que, de se cumprir as predicións do goberno laborista (que todo o mundo di non acertadas), o Reino Unido rematará de devolver a débeda non antes de algo así coma o 2020.

George Osborne replicou a isto que as decisións que estaba a tomar o goberno non eran para solventar os problemas senón para pospoñelos, máis concretamente ata despois das eleccións, que será cando entrarán en vigor tódalas subas de impostos que aparentemente están ocultas nos presupostos e, para a miña sorpresa, dixo:

"It was a kind of a 'mañana, mañana' approach and I don't think Britain can afford that these days."

Si, si. Eu ao principio freguei as orellas a ver se escoitara ben ou o meu subconsciente me traicionara, pero logo verifiquei no Guardian, o Herald e o Daily Mail que escoitara ben e George Osborne dixera “mañana, mañana approach”.

O meu primeiro pensamento foi que estes británicos nos toman aos de fala hispana por vagos e pensan que todos somos unha panda de pospoñedores natos. E... acabo de descubrir que pode ser que non ande moi desencamiñado. Vós... que pensades?

Letra (en inglés, por suposto)

St George's Day

Hoxe é San Jordi. Día do libro. Festa de libros e rosas en Cataluña. Aquí é St George’s Day. O día de San Xurxo, vamos.

Eu nin me tería enterado de non ser porque onte o poñía en uk.weather.com, a web na que sempre consulto o parte meteorolóxico para saber qué roupa me terei que poñer ao día seguinte, e porque hoxe, cando fomos á cantina na que tódolos días comemos, tiñan o mostrador inzado de bandeiras da Inglaterra.

A bandeira da Inglaterra (non confundir coa Union Jack, a bandeira do Reino Unido) é un simple fondo branco coa vermella cruz de St George. Nós, por suposto, asociámola maiormente con eventos deportivos. Non sei porqué, pero a min cando pensaba nela víñame á mente a imaxe de Beckham mirando ao ceo mentres soa o ‘God save the Queen’. Víñame á mente que Inglaterra respectaba e quería á súa bandeira.

A sorpresa foi que hoxe, mentres estabamos a xantar, dous compañeiros da oficina, ingleses ata a médula, se amosaron bastante contrariados pola aglomeración de bandeiras inglesas no comedor. Un dixo (en inglés claro) “non sei a que ven tanta bandeira por aí suelta” e o outro respondeu “é o día de St George home”. “E a min qué”, dixo o outro, “a min esa bandeira non me recorda nada bo de Inglaterra, senón máis ben todo o contrario”. “A verdade, eu para celebrar un día de Inglaterra escollería a revolución industrial ou as pontes, pontes e locomotoras de vapor”, volveu o primeiro.

A min sorprendeume ben isto e, por suposto, preguntei: “Qué é o que pasa coa bandeira inglesa logo?”. “Pois que eu a asocio aos tempos máis violentos de Inglaterra”, dixo un. “Eu asócioa tamén a violencia e a jamados nun campo de fútbol borrachos e berrando coma descosidos: é dicir, tamén a violencia”. “Se estivese a buscar casa e vise no vecindario unha bandeira destas colgada da fiestra dun veciño, procuraría buscar outra casa noutro vecindario, porque pensaría que o veciño, ou ben é un fanático dos deportes – que podería ser unha persoa fantástica e un moi bo veciño, pero eu preferiría non arriscar – ou podería ser un racista dos que din ‘Inglaterra para os ingleses e todos os outros fora de aquí’”.

Eu preguntei se esa opinión deles era unha opinión que crían extendida, ao que respostaron que si que o era entre xente coma eles (enténdase xente de arredor de trinta anos, fillos de xente de clase baixa ou media, con educación universitaria e gozando dunha posición social actual media-alta).

E así foi como aprendín, nun día de St George, día de Inglaterra, que a bandeira deste país non é tan respectada e querida coma eu pensaba.

Shaheen Jafargholi

Outro descubrimento realmente incrible para o programa. Esta vez... é un pequeno galés capaz non só de cantar de marabilla, senón tamén de soportar momentos de grande tensión:

http://www.youtube.com/watch?v=yVU4IkzMNIo

Susan Boyle

Para os que non o saiban, 'Britain's got talent' (Bretaña ten talento, poderíamos traducir) é a sorte de 'Operación Triunfo' que teñen aquí. Simon Cowell, o señor que aparece no xurado sentado á dereita das imaxes, é o creador do programa (non só deste, senón de 'X-factor' tamén, 'Factor X' en España) e unha especie de gurú televisivo e productor musical de éxito que trasladou este programa xa a sitios coma os EEUU, onde tamén é un éxito.

O outro día comezaron a emitir as audicións que fan para seleccionar aos participantes e causou sensación unha señora escocesa de 47 anos que conquistou a todo o mundo coa súa forma de ser e de cantar. Diante de todo o mundo, o patiño feo converteuse en cisne sen necesidade de mudar de pluma: fíxoo con só abrir a boca.

Espero que vos guste.

http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY&feature=related

Nota: ides ter que seguir a ligazón e ir a velo á páxina de YouTube, porque teñen desactivada a posibilidade de incorporar este vídeo en páxinas alleas. O vídeo de Susan leva xa máis de 24 millóns de visitas !!!

Por certo, que agora mesmo todo o mundo apunta a Susan como ganadora do concurso deste ano (as apostas que aquí toman como indicador destas cousas están moi ao seu favor). Para que vexades quen ganou nas anteriores edicións, aquí tedes o rapaz que ganou o ano pasado:

E ao incrible vendedor de teléfonos móbiles que acabou ganando a primeira edición:

Aquí estamos de novo...

…en varios sentidos. Digo que aquí estamos de novo porque acabamos de chegar de pasar unha semaniña en casa e porque retomo a escritura do blog despois de telo unha boa tempada un tanto descoidado. Luís, Arturo e algún outro/a encargáronse de me dar un toque e preguntar que cando volvía a escribir algo, pero o certo é que ultimamente estiven demasiado liado, entre outras cousas lendo á Petite en Belgique, como para escribir no blog.

Outra das cousas que me manteñen ocupado é o deporte, ao que ultimamente lle dedico cada vez máis tempo e que me devolve a inversión en forma de benestar físico e mental. Xa dixen nun post anterior que vos tiña que falar das miñas renovadas ansias deportivas e remitinvos a un post futuro, pero tampouco será neste porque preciso un enteiro (e longo) para vos falar de todo iso.

Tamén a lectura toma boa parte do meu tempo ultimamente. Comecei a ler libros en inglés o ano pasado, cando Noel e Nikki me prestaron o fantástico Watching the English, de Kate Fox, de lectura obrigada para calquera que queira entender a idiosincrasia inglesa. Despois lin The Hours, que merquei por unha libra á porta dunha casa (aquí é relativamente frecuente que, cando alguén non quere algo, o deixe á porta da casa para que calquera que o queira o colla, xa sexa gratis ou pagando unha pequena cantidade). Logo lin Dreams from my father, o primeiro libro de Barack Obama, para intentar entender un pouco mellor ao noso novo emperador mundial. Por Nadal lin primeiro Memoirs of a geisha e logo The DaVinci Code e despois de Nadal, Who Rules Britain, the Robert Peston, o editor de economía da BBC. Agora mesmo divido o meu tempo entre unha lectura técnica, Test-Driven Development by example, e outra un pouco máis de placer, destinada a entender mellor como se poñer en forma: Fitness for Dummies :·P

Hai dúas semanas, algúns xa o sabedes, estivemos uns días de paseo por Andalucía. Teño que poñer orde nas fotos e tentar xuntar algún tempo para poñer algunhas no Flickr e poñervos aquí o enlace, pero que saibades que coincido plenamente coa opinión xeral de que Granada é unha cidade que realmente merece a pena. Estiven a correr algo por alí tamén, e é certamente todo un pracer poder correr por ese antigo lugar, intuír en cada esquina un cento de historias e botar a vista arriba mentres corres e ver alí, impoñente, a Alhambra.

Logo a Semana Santa foi curta. Os tres primeiros días pasámolos tanto Xulia coma eu practicamente metidos na casa traballando. Eu tiven que facer esporádicas escapadas ao dentista, e o mércores, despois de que eu fose doar sangue (cousa que fago cada vez que imos de visita se a a visita anterior foi hai máis de tres meses) e Julia pasase polo dépar, puidemos ir cear a Santiago con Juan, Raquel, Sergio, Mari e Pablo. Pasámolo pipa. Antes de nos dar de conta, eran as tres da mañá. Había tempo que non me pasaba o tempo tan rápido.

O xoves fomos pola tarde a cumprir cun dos motivos desta nosa viaxe de Semana Santa: coñecer a Carlos. Para os que non o saibades, Carlos é o fillo de Silvia e Miguel, compañeiros meus de CTAG. Os outros obxectivos eran coñecer a Sofía, a sobriña de Xulia, e botarlle un cabo a Albela e Pilara coas roscas, que foi a principal razón pola que fixemos esta visita agora e non noutro momento.

Cumprimos tódolos obxectivos, se ben nos quedamos coas ganas de botar máis tempo con Sofía, pero a semana non nos deu para todo !!! :·S

E agora, como xa dixen, estamos de volta.

Con moitas cousas por facer pero, fundamentalmente, agardando a que chegue o 1 de maio, cando o Sr. Enxeñeiro Coira e a súa fermosa Amparo nos van a agasallar cunha visita.

Por certo, van a estrear a habitación nova, a que o noso caseiro leva construíndo... desde xuño do ano pasado!!! e que lle está a quedar, hai que dicilo, moi cuca.

Alguén se anima a ser o/a seguinte en probala? ;·)