Saville Row

A pasada fin de semana xa escoitara na BBC 4, mentres corría (algún día terei que vos falar do moito que corro e leo ultimamente), a nova dos corenta anos do último concerto dos Beatles, na rúa Saville Row, en Londres, no tellado da sua discográfica. A esas alturas din que o grupo estaba xa roto, desfeito en pelexas e envexas entre os compoñentes. Eu non teño nin idea do que podía estar a pasar polas súas cabezas neses momentos, nin realmente me importa. O que sei e que a súa música, aínda corenta anos despois, a min que nin sequera era un proxecto cando eles deron este último concerto, aledame o corazón e faime sentir vivo. Faime retroceder 16 anos, a cando eu tiña 15 e, encerrado na habitación na que hoxe meus pais teñen o ordenador para se “coneztar” con Isabeliña e comigo e Juliña, comezaba a arrancar notas da miña guitarra, unha imitación de Stratocaster vermella e branca, ás veces coa axuda de Alberto Canedo, fan confeso dos Beatles, e outras tan só coa axuda dun libro fotocopiado con ducias de cancións dos Beatles.

Por iso, para ver se consigo que vós vos sentides igual cheos de amor e enerxía positiva pase o que pase hoxe nas vosas vidas, aquí vos deixo ligazóns ás tres partes dese concerto.

Estou seguro de que as pintas, as melenas e barbas descoidadas, non lle gustarían nada a Antonio, o tío de Julia, que acumula xa 89 anos de sorrisos e bo humor na única perna que unhas maniobras en Ourense despois da guerra lle deixaron. El que tan contento quedou cando eu cortei o pelo, miraría aos catro melenudos estes de Liverpool e diría cun sorriso que iso está moi ben, que cada un fai o que quere e vai como mais lle gusta pero que para el, coma o pelo ben cortadiño “como debe de ser”, non hai.

A primeira e última das cancions, sen embargo, de seguro lle gustaría a Carme, a nai de Julia, que nola poría tódolos días á súa filla e a min se puidese entender o inglés ese que di “Get back, get back, get back to where you once belonged...”.

Birdcatcher

Antes de onte casaron Noel Evans e Nicola Jane Harris, que a partir de agora sera, por suposto, Nicola Jane... Evans.

Noel e Nikki, teño xa falado deles máis dunha vez aquí, son ambos compañeiros meus en Adeptra. Cando cheguei a oficina hai xa un ano e oito días, eles dous eran os únicos membros do meu grupo que estaban na oficina habitualmente polo cal nas reunións, como tamén xa dixen, estabamos normalmente os tres sós. A ambos lles teño que agradecer a súa paciencia en me explicar moreas de cousas, a súa confianza e a súa amizade. Podédesvos imaxinar, pois, que me fixo moita ilusion cando me dixeron que casaban e cando nos invitaron a sua voda.

Así que nada. O sábado pola mañá, despois de correr uns dez quilómetros, ducheime e puxen o meu traxe de Primark, a miña camisa lila de Emidio Tucci cunha corbata tamen mercada en Primark esta semana (a corbata que ía a xogo non a atopei na casa a pasada fin de semana e logo atopouna miña nai, que a “ordenara” meses atrás nun caixón da cociña) e os meus zapatos Clarks de “chupame la punta”. A Juliana puxo un vestido negro que lle quedaba moi ben, cuns zapatos (tamen Clarks) de tacón e punta redonda que mercou aquí non hai moito e lle son comodos e lle quedaban tamen ben e fixo uns poucos rizos no pelo coa plancha que lle merquei o outro día no Corte Inglés. E alá fomos.

Descrívobolo con tanto detalle porque son eu así “long-winded” e tamén porque nos deixamos a cámara na casa e non temos foto ningunha do evento. Intentarei conseguir algunha de outra xente que si tiña cámara, pero non prometo nada.

A voda foi en Reading, no Town Hall, que ven a ser coma a Casa do Concello, pero que non se parece en nada a Casa do Concello de Vedra, senon que tira máis ao Pazo de Raxoi. O certo e que é un edificio bastante bonito, adornado con bastante bo gusto, con teitos moi altos e luminosos, e que alberga entre outras cousas o salón no que se celebraron a cerimonia e o banquete, outro salón no que había un pequeno bar, outro cun auditorio/sala de concertos ben xeitoso e un museu, entre outras cousas.

Antes de ir ao Town Hall fomos a un pub cercano no que nos agardaba o groom, Noel. Chegamos, saudámolo, e fomos a barra a pedir algo de beber. Ese algo de beber... tivémolo que pagar.

Estivemos alí tan só vinte minutos, no transcurso dos cales primeiro chegou Girish, ao que invitei a unha cervexa, e logo contemplamos a cara de circunstancias de Noel despois de se tirar por enriba da chaqueta parte da sua bebida. Por sorte, houbo xeito de secalo sen que quedase mancha e non pasou nada.

Despois si que fomos para o Town Hall e, xusto ao chegar, atopámonos con Jonathan, o meu xefe. Entramos para o salón onde se ía a celebrar a cerimonia e sentamonos cara ao final xa que, como ben apuntou logo Tim, e onde se sentan os “naughty boys”.

A cerimonia foi cortiña e estivo ben. A nai de Nikki, unha muller duns cincuenta e tantos ou sesenta, delgada e moi elegante, leeu un texto moi bonito e axeitado facendo un alarde de declamación non ostentosa que me deixou abraiado unha vez máis. Non creo que sexa xenético así que ten que ser transmitido non sei se social ou academicamente, o caso é que me impresiona a cantidade de xente que hai aquí con capacidade para falar en público con moito xeito e mellor dicción. Poden ser moi pero moi tímidos cando de contacto persoal e directo se trata, e perden no canto esa timidez cando se teñen que enfrontar a un atento auditorio. Curioso, que diría Jordi.

Despois da cerimonia fomos todos ao salón de concertos para sacar unha foto de grupo e despois todos tamen aos Forbury Gardens, onde está o famoso león, para sacar alí máis fotos.

Logo de volta para o Town Hall, onde esta vez nos fomos cara ao bar. Alí, había unha rapaza que ofrecía zumo de laranxa (de cartón) e champán (de botella, por suposto). Aparte, estaba a barra. Na barra había de todo e, por suposto... había que pagalo. Cando chegou Noel preguntoume se a xente estaba a pagar as consumicións, eu estaba a piques de pagar a primeira e vimos que si, que había que pagar. El quedou un pouco sorprendido e parece que nas negociacións entendera que as consumicions non debían de ter que se pagar. Se fose en España montaríanlle un cisco aos da barra, pero Noel é inglés: encolleuse de hombros, puxo cara de póker e non lles dixo nada.

Hai un libro de cabeceira se un quere coñecer a personalidade inglesa, “Watching the English” de Kate Fox, que che explica que os ingleses son tal que así: se ven que alguén se lles mete diante na cola na que agardan o autobús indígnanse, carraspean, bufan, pero non teñen a suficiente capacidade de interacción social como para lle dicir “ei ti, espabilado! que eu estaba diante!”, como seguramente faría calquera nese noso país. Distintos pobos, distintos caracteres.

A iso das cinco e pico da tarde fomos de volta para o mesmo salón onde se celebrara a cerimonia, agora reconvertido en comedor. Tomamos asento, puxemonos en pé para recibir cun aprauso aos noivos, e escoitamos os discursos de rigor: o pai da noiva, bastante claro e divertido; o groom, Noel, moi formal e coa súa perfecta dicción; e o best man, Steve, un amigo de Noel desde a infancia, que fala moi baixiño cun acento a hostia de raro, e ao que lle collimos máis ou menos a mensaxe do que quería dicir porque se apoiaba en grandes carteis impresos con fotos de Noel. Eu, do que dicía, non lle entendín nin papa.

E, rematados os discursos... a comer. Primeiro prato: a escoller entre sopa ou salmón. Nós escolleramos salmón (cando che mandan a invitación danche tamen un papeliño para que escollas menú). O salmón era, literalmente unha peza de salmón de cinco por cinco  centímetros, frío, posto sobre unhas cantas follas de rucola. Segundo prato: a escoller entre canelóns vexetais e cordeiro. O cordeiro estaba moi bo. De postre, ou selección de queixos e froitas ou banofee. Noel dixo que o pedira porque entendía que banofee = banana + toffee, pero resultou que banofee = banana + coffee, e Noel odia o sabor a café. O certo e que non era tampouco marabilla ningunha. Por último cortaron a tarta nupcial e, cando estabamos xa bailoteando, distribuírona polas mesas en fontes. Eu paseime o resto da noite bailando e non a probei, así que non vos podo dicir como estaba.

E vaiamos ao tema do baile. Non me acordo agora se o comentei no post sobre a voda de Dave ou non, pero aqui teñen moito que aprender en temas de baile en vodas e similares. Os noivos abren o baile si, pero ábreno cunha peza de música moderna lenta que poden bailar agarrados balanceándose lixeiramente dun lado ao outro incluso sen ter moito ritmo. Iso non vale. En España todo quisque ten que bailar, mellor ou peor, un valse coma é debido. E logo o DJ (aquí non vin aínda dúos nin tríos nin cousas desas) dedicase a poñer música moderna e un pouco menos moderna durante toda a noite. Coma mostra, o outro día bailamos uns cantos exitos dos anos sesenta e setenta coma o famoso “Let’s twist again” ou o “Twist and shout” dos Beatles; música dos oitenta coma “Livin’ on a prayer” de Bon Jovi; e música dos noventa e xa do século XXI da que xa non me lembro.

En todo caso. De novo nin rastro de pasodobres, chacachá do tren, muiñeiras, jotas, coplas, merenges, salsa, etc. Eu tomeimo coma se fose unha das clases de Body Attack ás que imos ao ximnasio, apelei ao espírito da miña benquerida amiga e compañeira e profesora de inglés en CTAG Marta, e bailei toda a noite coma un descosido ata que decidimos que había que ir indo para casiña a iso das once e pico da noite.

E iso foi todo.

 

 

Supoño que a estas alturas e despois de ler todo o artigo, se lle prestastes un pouco de atención ao título vos estaredes preguntando: “e, con tanta voda, a que carallo viña iso de birdcatcher?”.

Pois esa foi a anecdota do día. Conteivos que a cerimonia foi no Town Hall e que nos nos sentamos atrás coma os nenos malos. Pois alí estabamos sentados xa tódolos invitados, estaban xa os funcionarios encargados de oficiar a cerimonia presentes, o noivo agardando e a noiva fora esperando tamén para entrar, cando fixo acto de presencia na sala un paxariño pequeno, marrón con peito branco que rapidamente se puxo a pelexar desesperadamente por intentar saír da sala batendo no seu desesperado intento  unha e outra vez contra os cristais das fiestras. Noel e Steve non sabían que facer e sinaláronllo ás funcionarias do concello que estaban alí e as funcionarias, logo de mirar un anaco para o paxaro tamen sen saber que facer, chamaron por walkie-talkie a outro funcionario, supoño que de mantenemento, que veu e quedou mirando para o paxaro sen saber que facer. Entre o funcionario e Steve, o best man, abríronlle a fiestra ao paxaro a ver se escapaba. O “único” problema era que as fiestras medían facilmente uns seis metros e pico de alto, o paxaro estaba abaixo de todo, e as fiestras abrían só por arriba, co cal o único que conseguiron foi meter frio na sala.

Cando estivo claro que o paxaro para arriba non ía a ir e que polos seus propios medios non ía a saír, ao funcionario non se lle ocorreu outra que ir buscar unha escoba para empurralo. A xente quedou dun barreno cando o viu co cepillo, pensando que ía a matar ao pobre paxaro. Cando tamen viu que non o daba botado para arriba, decidiu subir a unha silla para collelo. O tema e que o tipo parecía que tiña medo de que o pobre paxaro o mordese! E non era o único. O best man fixo igual: subiu a silla, fixo coma quen que lle botaba a man ao paxaro, pero coller non o collía, non fose a ser que o mordese. A nai da noiva fixo outro tanto do mesmo. A funcionaria que oficiou o casorio, subiu a silla pero nin sequera se atreveu a facer coma que lle botaba a man. E non pensedes que o paxaro lle escapaba. Revoloteaba, claro, pero non se movía apenas do mesmo sitio!

 

En fin. A min xa había un bo anaco que me fervía o sangue vendo ao fato ese de urbanitas asustados dun pobre paxariño, así que finalmente deille o abrigo a Julia, erguinme, fun ata adiante de todo de xeito que evidentemente quedou todo o mundo mirando para min, díxenlles que me deixaran a silla, puxena ben onde estaba o paxaro, subinme a silla e... Pois claro, collín o paxaro.

Xúrovolo: quedaron todos dun barreno. Alucinados. Soaron un “ooh” e incluso un tímido aprauso coma se coller un paxaro coa man fose unha proeza sen parangón. Os fotografos sacáronme fotos co paxaro, houbo varias persoas que me felicitaron pola miña fazaña e, ao remate, Nikki díxome que todo o mundo falaba de min e do do paxaro.

Eu saín a fora con el na man e por suposto devolvino á liberdade. Cando cheguei de volta ao meu asento, entre Julia e Lisa xa me puxeran apodo: birdcatcher.

Un ano despois

Parece mentira. Ou, como diría miña nai, “a quen se lle conte non o cré”. O pasado domingo 18 fixo un ano desde que comecei a traballar en Adeptra. Non fago un ano como empregado de Adeptra, porque comecei traballando para eles como o que aquí chaman “contractor” e que aí en España probablemente chamaríamos “autónomo”, pero un ano traballando para Adeptra ao fin e ao cabo. E parece mentira, dicía, o moito que cambiaron as cousas.

Hai un ano cheguei unha oficina “chea” (como moitos traballaban e traballan desde casa, a oficina nin estaba nin adoita estar moi chea) de estranos que teño que recoñecer me recibiron ben, pero aos que ao fin e ao cabo non coñecía de nada e que tiñan unha forma de ser completamente distinta a dos colegas que eu tiña en CTAG.

Cando me puxen a intentar facer o que se supuña tiña que facer atopábame unha e outra vez con que non sabía todo o que precisaba. Programar e programar, pero cada campo e un mundo, entre escribir software para sistemas para coches e escribilo para sistemas de banca hai un mundo. Incluso no mesmo campo, de compañía a compañía, as cousas podense facer de xeitos moi distintos. Esta situación, por suposto, creabame unha certa inseguridade. Todo parecía ir ben e todos parecían contentos co meu traballo, pero por suposto eu vía que ía máis lento que os demais, que era capaz de facer moito menos no mesmo tempo, que a min non me confiaban os traballos máis interesantes... Nestas situacións, por moito que un queira evitalo, sempre xurde a pregunta de onde estará o límite inferior no que o rendemento dun recén chegado pode estar na súa nova empresa para que non o chimpen. Un sempre se pregunta se o seu xefe realmente confía nel e se lle os seus compañeiros, a vista das súas capacidades, lle augurarán a un moito tempo na empresa ou se pensan que visto o malo que é durará dous telediarios.

O 18 foi un venres e o luns 21 tiven a miña primeira reunión de programadores, que non e reunión física senón case de espírito e ao través do teléfono (Jonathan desde a súa casa preto de York; Percy desde non sei onde; Attila desde Hungria; Anthony desde Canada; Dan, Veena e John probablemente desde a oficina dos EEUU ou desde as súas casas, non recordo; e Noel, Nikki e eu desde Reading). Nesa reunión entendín cando Jonathan me deu a benvida ao comezo da chamada e logo non me enterei de nada ata que dixo algo que se parecía ao meu nome. Nese momento dixen o que estivera intentando facer nese día e pico que levaba na empresa e volvín a non entender nada ata o final da chamada. E esa foi para min a tónica desas reunións durante un bo tempo.

 

Pero as cousas, en so un ano, mudaron moito. Un ano despois, podo chamar amigos a algúns dos que comparten espacio na oficina comigo, e teño unha curiosa relación de colegueo-amizade con algúns que traballan desde outros lugares. Dalgúns deles nin sequera sei que pinta teñen e a outros vinos unha ou duas veces diante, pero traballo con eles, pese á distancia “cóbado con cóbado”.

Un ano despois non o sei todo acerca do meu traballo (aburrido sería que non me quedase nada por aprender), pero xa me atopo respondendo a moitas preguntas das que os meus colegas (ás veces incluso algúns moi veteranos e competentes) non saben a resposta. Atópome ademais con que o xefe confía en min para facer de Release Manager por un mes e así substituir a Nikki na súa ausencia, e iso dígovos eu que é para min un piropo coma un mundo, porque Nikki é sen lugar a dúbidas unha das persoas máis competentes no seu traballo que teño conhecido.

Agora, ademais, xa non temos reunións de programadores coma ao principio unha vez á semana senón tódolos días. Agora, se son capaz de manter a atención (cousa que ás veces custa) xa case me entero de todo o que se di nelas. Hoxe, quince minutos antes da reunión, o xefe chamoume e díxome que el non ía a poder atender á mesma e que me encargase eu de dirixila, tomar notas de como ía avanzando cada un, e asignarlles algo que facer se alguen rematara tódalas tarefas que tiña asignadas.

O tipo este que escribe no blog un ano despois... é o mesmo???

Collendo ritmo

Segundo día de estancia na Inglaterra e por fin parece que imos collendo o ritmo necesario. A mañá foi destas de cerebro lento e torpe. Logo fun xantar, cousa que fixen en cuestión de quince minutos para volver rápido para a oficina, porque tiña que facerlle a tres compañeiros unha introducción a unha ferramenta de testing na que eu teño traballado (de feito son o xefe de proxecto do desenvolvemento desa ferramenta, que soa moi ben pero non vos vaiades a pensar que me pagan máis por selo). Non me apetecía un carallo dar a charla esa, pero o certo e que me salvou o día porque aparte de espabilarme coma é debido, me fixo sentir moi contento cando, ao sair da oficina camiño da parada de bus, me din conta de que probablemente por primeira vez na miña vida estiven falando en inglés case sen parar, explicando cousas e facendome entender de forma eu diría que máis que satisfactoria, durante dúas horas e media. Á saída da charla tiven que me unir a unha conferencia telefonica para falar duns problemas que houbo nun novo desenvolvemento no que participei o mes pasado. Os problemas non foran causados senón sufridos por min, pero aínda así tocoume facerlle caer da burra a quen os causou e aínda por enriba vaime a tocar corrixilos tamén. Despois diso, un compañeiro da oficina dos EE.UU. quixo que lle explicase unhas cousas por IM (IM ven de Instant Messaging ou Mensaxeria Instantanea, e basicamente quero dicir que empregamos unha especie de Messenger interno que temos, vamos) e a explicar chateando me dediquei outros quince minutos. Para rematar, outra compañeira quería que lle botase un ollo a unhas cousas que fixo e que lle dixese como facer outras e niso gastei outra media hora. Antes, como xa case me quería doer a cabeza de tanto desgaste mental, tomeille unha nice cup of tea que me deixou coma novo.

Para rematar o día, fun onda Jonathan, o meu xefe, que hoxe estivo na oficina e pregunteille se en caso necesario me podía coller de vacacións o 23 e 24 de febreiro, porque estamos a planear de ir a París nesas datas con Xulio e Amparo. Este mes casan Noel e Nikki, ata o día 20 de febreiro vou a ter que estar desempeñando o mellor que poida as funcións que Nikki habitualmente realiza con toda destreza, e Nikki ven de volta o 23 cando eu quero estar por París, polo que me ofrecín para, se era necesario, informar a Nikki por teléfono ese luns do estado no que quedaran as cousas, aínda que lle dixen que intentaría deixar todo por escrito á miña marcha para que non houbese problemas. Jonathan dixo que, vindo de min, cría que de seguro o deixaría todo perfectamente e por escrito. Non é raro que mo dixese porque adoito ser moi meticuloso coas cousas que fago e, se a ausencia de tempo material non mo impide, documento todo moi coidadosamente, co cal me creei a boa fama que probablemente conducíu a que confiasen en min para as funcións de Release Manager. Eu interpretei por suposto as súas palabras coma un cumprido e quedei ben contento, pero estiven agora pensando que, despois de que el dixese iso, xa non me vai a valer o de “bota fama e botate a durmir”. Máis ben, por botar fama, vou a ter que me botar a escribir, e vou a ter que facelo ben e con moito coidado, se non quero, ao tempo que perder a fama, ter que atender a esa chamada a que me ofrecín o día 23.

Freezing cold and darkness

Pois aquí estamos de volta, despois de botar tres semanas e dous días na terra, e a Pérfida Albión recíbenos con moito frío e escuridade. A escuridade agardábaa. Como vos contei a moitos en persoa este Nadal, aquí a estas alturas do ano faise de noite arredor das catro e media da tarde. Nese sentido, estar por Galicia foi coma estar no paraiso: despois de pasar todo o verán e o outono na Inglaterra vendo os días minguar, ter luz solar ata as sete da tarde foi coma ter días case interminables, nos que podías facer centos de cousas.

O frío agardábao tamén, pero non pensei que fose tanto. Onte facía frío, pero nada que non se aguantase, e a única cousa que me chamou a atención foi que cando chegamos a Summertown a iso das oito os coches que estaban aparcados diante das casas da nosa rúa estaban xa todos xeados. Hoxe cando me erguín e mirei para fora vin que o pavimento estaba semi xeado, coma se tivese nevado algo durante a noite, e efectivamente puiden observar unha pouca neve no sillín da miña bici. Prepareime para o peor, pero para a miña sorpresa a mañá era bastante menos fría que a noite anterior e, segundo dixeron as miñas orellas cando montei na bici, ambas eran moito menos frias que algunhas outras mañás que teño sufrido xa neste inverno.

Cando cheguei a Green Park (literalmente, Parque Verde, Green Park é o parque empresarial no que esta a nosa oficina), sen embargo, atopeime cunha boa sorpresa: o lago estaba completamente xeado. Green Park é unha especie de parque natural-artificial-empresarial. E algo difícil de explicar se non se ve, pero basicamente digamos que a zona debeu de ser en tempos algo semellante a unha braña sen ningún tipo de uso e agora foi adaptada a moderno parque empresarial que se vende coma unha alternativa verde aos habituais polígonos feitos todos de cemento.

Efectivamente Green Park, construído darredor dun lago que eu intúo semi-natural, ten moreas de espacios verdes, sendeiros, animais soltos (patos, gansos, cisnes, garzas, etc. e incluso algunha que outra ardilla, raposos e ata unha cría de cervo teño visto por alí). Hoxe, cando cheguei, o lago que antes das vacacións teño visto xa algunha vez con pezas de xeo soltas aquí e alá, estaba completamente xeado co que parecía unha robusta capa de xeo. Parei nun pequeno peirao que hai para lle sacar unha foto, e cando cun pé ben posto no peirao puxen o outro sobre o xeo e presionei para comprobar a súa resistencia, nada pareceu indicar que aquilo se fose romper. Aínda así, non me xoguei a saúde paseando enriba del, pero á hora do xantar si puidemos ver algún que outro valente comprobando a resistencia do xeo con pequenos paseos máis ou menos preto da beira e ningún deles se víu cos seus bravos osos na xeada auga.

Agora vou de volta no tren mentres que escribo isto, meu primeiro post de 2009, despois dun día no que, polo frío ou pola “inactividade” de dúas semanas de vacacións, o meu cerebro parecía ás veces case tan conxelado coma o lago. Terei que lle mercar uns patíns.

Este post foi redactado onte, Mércores 7 de xaneiro de 2009.