Suíza

Esta mañá erguinme ben cedo, ducheime, e ás 6:20AM xa lle estaba dando un bico á Julia (que por suposto estaba aínda na cama) e saíndo pola porta cara a parada do autobús, tirando de dúas maletas no meu camiño. Mentres, alá no horizonte, o sol aínda se pensaba se era xa tempo de alborear ou se sería mellor imitar á Juliana, apañar de novo a almofada, e darse outra voltiña entre as sabas da cama que a el as nubes lle facían alá por detrás das montañas, do outro lado do Lehman.

Nesta tesitura estaba, dicía, cando o volvín sentir de novo despois de moito tempo. Seguín cavilando no tema mentres agardaba o 18; logo, unha vez nel, fun mirando pola fiestra coa mirada perdida dándolle voltas, estrutura e forma na cabeza; despois no metro de Flon á estación pouco tempo me deu para pensar, pero para cando me din metido no tren, estaba xa decidido e non había outra saída que non fose a de se doblegar a ese vello amigo que chegaba de novo: o desexo irrefrenable de escribir e contar batíame no peito e no sentido, e había que satisfacelo sen demora.

Fun sen embargo capaz de retelo o suficiente para papar o meu almorzo (ensalada de apio, cenoria, tomate, laranxa e fiambre de polo)... porque desexo irrefrenable si, vello amigo tamén, pero a vaquiña polo que vale e ata o desexo irrefrenable o hai que alimentar con algo!

O caso é que mentres daba eu boa conta do meu dejeuner, que é coma lle din ao almorzo neste país, que o de petit-dejeuner foi invento de parisinos ricos que se erguían tarde e, Francia aparte, os países que xa falaban a lingua de Voltaire antes que esa moderna costume metropolitana aparecese, aínda lle chaman a esa comida coma Voltaire o facía. Daba eu conta do meu dejeuner, dicía, cando a cabeza, consciente de estar sendo ben alimentada, lle daba xa voltas e máis voltas ás cousas que había que contar.

Pensaba tamén en se seguirían aí e aínda interesados, despois de tanto tempo, os máis fieis lectores desta miña enferrunchada bitácora, coma Arturo ou Amparito (hai outros lectores que xa asumo que me van seguir lendo!). E pensaba, tamén, que tiña que escribir este post porque, a non moito tardar, habería polo menos outro par deles que debería escribir antes de partir cara á prochaine arrêt desta nosa viaxe, Caerdydd.

Pero, coma sempre, xa me estou indo polos pre-alpes suízos, que son un anaco máis altos que os cerros eses de Úbeda.

Ao que máis lle daba voltas eu na miña cabeza esta mañá é a como pasa o tempo: parece que foi aínda o outro día cando alá a comezos de ano lle estabamos dando voltas á posibilidade de vir a Lausana; parece que foi ao día seguinte cando o un de xuño Julia colleu o avión cara alí deixándome en Oxford; un día e pico despois cando o primeiro de xullo o collemos os dous xuntos para nos vir cara ao noso novo fogar lausanés... pero estamos xa a finais de agosto, dentro dunha semana a estas horas estaremos xa facendo sitio no bandullo para compartir coa familia, coma é tradicional, o xantar dos Dolores na Casa Sánchez-Vilas; e unha semana e pico despois teremos a Isabeliña de primeira visitante, e uns días máis tarde a Anitiña cunha amiga de segundas. De aí a Nadal non hai nada, pero vai a haber que facer sitio para outra mudanza polo medio. O tempo pasa endiañadamente rápido.

E esta nosa estancia Suíza está a ser unha experiencia ben interesante, certamente desafiante en moitos aspectos, e moi diferente ás outras que temos tido antes, como probablemente cabía agardar.

Por un lado está o idioma. Irse para a Inglaterra foi unha experiencia que nos puxo a proba nese sentido, pero o inglés que eu falaba incluso naqueles primeiros meses dábame para unha comunicación algo máis que básica e medianamente fluída. Por desgracia, ese non é o caso agora co francés. Por suposto, naqueles comezos británicos un remataba a xornada esgotado do puñetero inglés. Desexando descansar un pouco o cerebro falando en galego ou, incluso mellor, estando en silencio por uns momentos. Faise por iso ben raro o feito de que a un agora lle resulte... infinitamente! máis doado se comunicar nunha lingua saxona ca nunha romance e que a susodita lingua saxona lle supoña un descanso para o cerebro. Faise ben raro, digo, pero o caso é que así é! Podo dicir en 5 segundos o que me ás veces me leva 5 minutos en francés, co cal, pese a que sempre que podo me forzo a falar francés, un ten a tentación de se explicar/pedir/conversar en inglés cando sabe que a posibilidade está easily available.

É de tódolos xeitos ben interesante se atopar de novo con esa sensación frustrante de que a un lle falle a gramática, o vocabulario e a capacidade de pronunciación. A miña benquerida Martiña acordarase a ben seguro cun sorriso daquel Gerardiño que ela coñecera naquelas primeiras clases de inglés en CTAG, frustrado e enfadado consigo mesmo por non ser capaz de se explicar e, sobre todo, por non entender nin papa dos listenings que ela nos puña na clase. A parte positiva de que pasaran xa... case seis anos! desde aquilo, é que agora, coa perspectiva que dan os anos e a experiencia, un pode pensar “si Gerardiño si... fode ben non ter as capacidades que un quere... pero xa estiveches nesta situación antes, ben que aprendiches despois, e xa verás como aprendes tamén agora!”. A pena é que a experiencia británica trouxo asociado un traballo no que había que falar inglés, mentres que esta experiencia suíza “arrastra” (e... ¡bendito arrastre!, pero arrastre é ao fin e ao cabo) aínda aquel traballo inglés e prívame polo tanto dunha posibilidade única de practicar o idioma, crear un círculo social francófono, etc., etc.

E esa é precisamente outra das grandes diferencias e outro dos grandes desafíos desta estancia suíza. O feito de que estou aquí, pero non estou. Legalmente son un turista regular, que por uns meses está a pasar máis tempo no país das montañas e os lagos que no da campiña, pero que aínda mantén alí a súa residencia legal, o seu traballo, etc. Aquí en Lausanne traballo eu só; ben desde casa; ben desde algunha das mesas que regularmente okupo nun espacio para estudantes de máster que hai no edificio onde traballa Julia; ou incluso, ás veces, desde algunha mesa ao aire libre no cámpus, mirando ás montañas, ou desde a nosa terraza tomando o sol e mirando ao monte.

Dito así soa moi bonito e moi bucólico, sobre todo coas dúas últimas opcións de emplazamento da oficina que vos acabo de describir, pero o certo é que é unha situación ás veces ben difícil, sobre todo cando un, que ao fin e ao cabo é fillo de taberneiro, ten unha certa inclinación-por e necesidade-de interacción social.

A miúdo se me ten feito o tema complicado pero, como a min me gusta (cando son quen) velo todo en positivo, supoño que se supero as dificultades que a situación me poida presentar terei aprendido algo máis de min e dado un paso máis en autocontrol e capacidade de superación!?

En todo caso, a experiencia está a ser certamente positiva e a Suíza estanos a deixar ós dous un moi bo sabor de boca.

A xente aquí é moitísimo máis cercana que a do sur da Inglaterra: fálanche sen te coñecer de nada, pregúntanche se falas inglés, ou castelán, ou portugués... ou galego por suposto! se ven que non te defendes en francés; sorrinche; os conductores de autobús espérante se te ven correndo para o pillar; os veciños páranse e ofrécense a te levar no coche a calquera lado... Todo un cambio, certamente.

O clima non ten nin punto de comparación! Por fin un verán con calor e sol de verdade despois de catro anos e pico!!!!! Non sabedes ben o que pode chegar un a botar de menos o sol! Non me quero nin imaxinar, o que será vivir nun país escandinavo, por exemplo. Estes últimos dous meses, foron todo un cambio: paseimos practicamente a diario en camiseta de manga curta, pantalón curto e chancletas. Tomando o sol á hora de comer; durmindo unha soneca despois de xantar nun parque en Evian-les-Bains, Yvoire ou Morges; pegándome un baño no lago con Sergio en Pully; xantando con Julia estomballados nun prado en Gruyères...

A luz fai toda a diferencia do mundo. Sempre dixen que a única cousa que realmente odiaba do Reino Unido era a falta de luz solar no inverno e, sobre todo, eses ingleses días grises nos que non hai nin unha puñetera sombra, nin ás doce do mediodía. A luz é marabillosamente dramática aquí na Suíza! O clima é dramático! Toda esa tontería do British weather non é máis que o resultado dunha das cousas que os británicos, os ingleses en particular, saben facer mellor: publicitarse a si mesmos, facendo coma quen que falan mal de si mesmos. Understatement, que lle chaman eles a esa arte súa.

Boa parte da diferencia está, por suposto, na xeografía do terreo: dun landscape plano coma o do sur de Inglaterra un non pode agardar senón un clima plano; dun paysage recortado, escarpado, cheo de altos, baixos, lagos, lagoas, rios, regueiros, coma o suízo, un obtén un clima no que pode haber unhas nubes pola mañá, corenta e tantos graos ao sol a mediodía, unha calor que non se para pola tarde, e unha refrescante treboada con raios, tronos, e unha boa chuvieira (not just English showers) pola noite. Ten que estar ben interesante o inverno aquí. Pena que nos vaiamos ir xusto antes de que chegue.

E non me entendades mal, porque o que menos quero é “por a parir” nin á Inglaterra, nin ao Reino Unido, nin ás súas xentes. Hai unha morea de cousas polas que lle estarei eternamente agradecido a este país que aínda hoxe me acolle e me da traballo pero... aí os seus días grises!

En Lausanne, nesta época, o sol érguese saíndo de detrás dos Alpes que un vé do outro lado do lago, facendo figuras e proxectando cores e sombras cando o tapan as nubes. Nubes que moitas veces están practicamente a altura do que as observa, o cal da unha dimensión de espacio completamente diferente da que un ten cando as nubes están alá no alto. Coas nubes xoga o sol tolo día se elas se prestan, e se non se prestan ao xogo e se ausentan, entón el dedícase a quencer o lago para que os veciños que o rodean se poidan bañar. Ao rematar o día, ponse por detrás do macizo do Jura, mentres que a Juliana e máis eu ceamos na terracita da nosa humilde pero cuca morada helvética.

En Lausanne, cando un corre cara ao ximnasio polas mañás, un pode ver alá en baixo o Lehman, que algúns chaman Lago Xenebra e algúns outros (que a ver se adivinades de onde son) bautizaron coma “a Ría de Lousán”. O Lehman alá en baixo, cos prealpes franceses e suízos detrás... e, ás veces, se un ten sorte e o día está claro, branco e relucinte, sacando a cabeza por detrás dos pequechos da clase, aparece o Mont Blanc.

Vou rematar aquí xa porque, despois de ano e pico sen escribir, non imos queimar a pólvora toda nun día, que iso xa o fan nos Dolores de Vedra entre o mediodía e a noite.

O resumo de toda esta parola é que estamos realmente contentos do feito de que vai a haber unha seguinte parada, a terceira neste ano. Moi, moi, moi pero que moi contentos do motivo que propicia esa seguinte parada. Expectantes ante as posibilidades que Gales encerra. Pero... imos botar moito de menos Lausanne cando teñamos que deixalo. Podedes imaxinar que o imos botar de menos polo que vos levo contado xa, pero... é que aínda non contei a mellor parte!

O corazón de Isabeliña

Creo que os que me coñecen un pouco, saben que eu son un tipo positivo. Os que me coñecen un pouco máis, sen embargo, saben que eu non son positivo, senón que sempre intento ser positivo. Os que me coñecen ben saben que o meu positivismo non é característica conxénita senón adquirida e que pelexei e pelexo ben duro, cada día, por mantelo nun nivel tan alto coma sexa posible.

Coma con todo o que fago, con moi contadas excepcións, a min as cousas non me saen de xeito natural, senón que me dan traballo (e moito) e só chego a lograr poder facelas a base de cabezonería (número un na lista de excepcións) e constancia. Algunha xente parece que a tiras de calquera xeito e cae de pé, pero eu para ben ou para mal non son deses. Tírasme e caio... coma lle cadre. Agora, iso si, caer caerei, pero levantar tamén me levanto. Levarame o que me leve e doerame o corpo enteiro... pero levantar levántome! Pero xa me vou (para variar) polos cerros de Úbeda.

Eu son un tipo positivo, dicía, pero ata eu, con todo o positivo que son, sei que hai cousas na vida que non se poden escoller. Se alguén vos quere dicir o contrario estavos a contar unha milonga. Sabe deus con qué intención.

Un dos exemplos típicos de cousas que un non pode escoller é a familia.

Un escolle aos seus amigos, din por aí con bastante razón (pódense contar centos de factores que inflúen e farían cuestionar a completa liberdade da nosa elección), pero non á familia. Esa ven dada. Esa éche asignada nunha lotería xenética na cal che pode tocar o gordo, un premio substancial, a pedrea, o “reintegro”... ou tamén te podes quedar con cara de parvo despois de te ter deixado o soldo do mes en billetes para o sorteo de Nadal para que non che toque nada ou, aínda peor, un premio que che acabe creando un cento de problemas.

A min, meus pais, meu irmán, sen lugar a dúbidas, hai hoxe 26 anos tocounos un premio dos grandes (non vou a dicir que nos tocou “a gorda”, porque ademais de non se axustar á realidade, probablemente lle sentaría mal): tocounos a Isabeliña.

Pero hai hoxe vinteséis anos, Isabeliña... non era Isabeliña.

Hai hoxe vinteséis anos, como xa contei noutro post, pola mañá cedo xusto cando tocaba erguerse para ir á escola, meu pai irrompeu na habitación na que meu irmán e máis eu durmiamos. A irrupción por si soa podía ser xa cualificada de excepcional, porque era sempre miña nai quen nos viña a erguer e vestir para ir á escola, pero máis excepcional aínda era o feito de que meu pai trouxese na súa faciana semellante sorriso de orella a orella (nunca vira nin vin a meu pai con tal expresión de felicidade na cara) cando entrou proclamando “é unha nena!!!”.

Para ser sinceros, non teño memoria de miña nai embarazada. Teño pola contra clarísima coma se fora hoxe a imaxe de meu pai entrando na nosa habitación, e diáfano é tamén o recordo de cando trouxeron á nena para casa. Miña nai por suposto non estará de acordo, pero a miña memoria dos acontecementos é que un día a nena, simplemente, apareceu. Coma os premios da lotería.

Claro é tamén o recordo de estar con miña nai ese día no que a nena chegou, os dous tirados sobre a colcha na cama de meus pais. Miña nai repousando e mirando para a nena, e eu cun almanaque consultando nomes de santas ata que, despois de mirar e mirar, suxerín que a nena aquela que meu pai proclamara ás catro paredes do noso cuarto e agora durmía na cuna na habitación de meus pais, fose chamada Isabel. Miñas tías rapidamente se encargaron de converter ese Isabel en Isabeliña, e outros (co tempo ela mesma) simplemente reducírono a Isa.

Ese día, cuxa data exacta eu non lembro pero que calculo sería arredor do 25, a nena converteuse en Isabeliña.

O día que meu pai entrou na nosa habitación tan contento eu contaba sete anos, tres meses e vinte días... situándome sen dúbida coma serio candidato ao Record Guiness de gañadores da lotería, o cal me fai pensar que non tería sido estraño que tivese desenvolvido unha ludopatía, ou afección semellante, tendo gañado un premio tan grande a unha idade tan precoz.

Non cabe dúbida que, ademais de positivo, son un tipo afortunado.

En todo caso (por favor non deixedes que me desvíe outra vez do tema), o certo é que sete anos e pico son unha diferencia de idade considerable e máis que suficiente para que exista iso que por aquí polas illas chaman generational gap. Certamente máis que suficiente para que dúas persoas que simplemente comparten carga xenética e viven na mesma casa, pero que poderían aparte diso non ter nada en común, puidesen coexistir na máis absoluta indiferencia mútua.

Pero quen coñeza un pouco a Isabeliña, sabe que iso con ela non é posible. Quen a coñeza un pouco máis saberá o porqué. E quen a coñeza ben preguntarase porqué non haberá máis Isabeliñas ciscadas polo mundo e pensará canto mellor nos iría se os políticos se preocupasen de incrementar o índice de Isabeliñas tanto como se preocupan por incrementar outros índice coma o do PIB.

Cando nena, era imposible que Isabeliña deixara indiferente a ninguén. Comezando polos nenos da escola de San Mamede, que supoño quedarían abraiados coa rapazola aquela que baixaba correndo, con zancadas máis longas do que ela mesma levantaba do chan, a xogar con eles na hora do recreo, e que para colmo dicía que quería ir á escola... moito antes de que por idade lle correspondese!

Isabeliña non paraba quieta un momento, era delgadiña, miúda, rápida coma unha centella.

Certo é que a Isa de hoxe ten o corazón máis inquedo do que as pernas, o que fai máis doado que poida pasar desapercibida se un non presta a debida atención. De seguro un pode percibir o movemento de extremidades (aínda que sexa difícil facelo con claridade cando estas se moven a velocidades coma as empregadas por Isabeliña cando baixaba ao recreo). Pero un tipo de visión ou sensibilidade distintos son requisito para percibir os movementos do corazón.

Son distintos si, pero o feito é que tanto as unhas coma o outro se moven, e o feito é que as cousas que tanto as unhas coma o outro nos permiten facer son certamente marabillas da nai natureza. A Usain Bolt as pernas permítenlle bater records do mundo (porque ninguén se molestou en cronometrar a Isabeliña cando baixaba ao recreo). A Isabeliña o corazón bátelle con tanta forza que lle resoa no peito, contraéndolle os músculos das fazulas non só a ela, senón tamén a aqueles que andan darredor e incluso a xentes situadas a grandes distancias. O sorriso que traía meu pai o día que anunciou a chegada da nena causábao con toda seguridade o corazón de Isabeliña, que ese día batía tan forte, recén chegado a este mundo como estaba, que desde o Xeral de Santiago lle puxo un sorriso a todos en Volteiro e media parroquia de San Mamede (unha porcentaxe insignificante da outra media queixábase de que Albela non cocese ese día).

O caso é que a min, que como sabedes vivo en Oxford e coñezo a investigadores facendo estudos sobre as cousas máis estrañas que vos poidades imaxinar, me estraña moito que ninguén aínda se decidise a lle dedicar unha tese doutoral a semellante fenómeno da natureza.

O outro día, sen ir máis lonxe, o corazón de Isabeliña, situado nada máis e nada menos que en Barcelona, provocou na miña faciana un cento de sorrisos consecutivos de orella a orella, seguidos estes por outras tantas réplicas, estando eu en Summertown, norte de Oxford.

Algúns destes académicos que fan traballos de investigación estranos quitaranlle importancia ao acontecemento. Dirán que os sorrisos non teñen a súa orixe no corazón de Isabeliña, senón na miña irracional reacción a un sobre cun par de anacos de papel escritos e unha foto metida nun envoltorio de plástico que chegaron nun sobre co nome de Isabeliña na parte de atrás. Pero eu ben sei que non: que foi o corazón de Isabeliña. Puiden sentilo! Supoño que será coma o que cré en Deus, que estás convencido de que existe, aínda que non o poidas explicar. A min pásame o mesmo con este fenómeno paranormal.

Alguén debería de poñer cartos para investigalo e intentar atopar unha explicación que permitise que o resto dos mortales aprendésemos a técnica, ou que fósemos se é preciso modificados para nos activar o xen do corazón reververante de Isabeliña, e puidésemos así actuar á súa imaxe e semellanza e esparcir sorrisos polo mundo.

A falla de estudos sobre o tema certamente non axuda, pero xa dixen ao principio eu son un tipo positivo, cabezón e constante, así que agora mesmo vou a comezar o entrenamento a ver se son quen de lle facer a Isabeliña o que ela a min. O discípulo intentando superar á mestra. Desde Bos Aires, ata Barcelona, intentando contraer músculos faciais con latidos de corazón. Cóncéntrate Gerardo! Ti podes!

Bum, bum, bum, bum, bum...

O mundo é un pano

Pois si. Ás veces un pano precioso todo de cores e sentimentos positivos; outras de ensoño, con bordados e encaixe; ás veces un pano de traballados simple e sobrio onde secar o suor; e outras simplemento un asqueroso pano cheo de mocos. Pero o mundo é un pano ao fin e ao cabo.

Isto hoxe ven ao caso de que a pasada Semana Santa a miña Julia e máis eu fomos pasar unha fin de semana longa a Scotland e, vagando polas rúas de Stirling, recordo que vin nunha esquina unha serie de carteis anunciando empresas e un lía algo así como: anavallasuiza.com. Lembro que inmediatamente pensei “estes son galegos seguro, vamos”. Xa sei que non era moi difícil, pero non me enganei.

E o tema do pano ven ao caso porque, só uns meses despois, acabo aparecendo nun artigo de xornal coa causa de que ese cartel estivese alí, Xabier Cid, e cando busco a este home no Facebook, resulta que tamén é amigo (polo menos no Facebook) dunha boa amiga miña.

O dito: un pano.

Aquí estamos de novo...

Hai quen di que a clave do éxito non está en valer ou non valer, senón en coñecer á xente adecuada. Eu penso que iso non é só así: algunhas cualidades, aínda que sexan poucas, tes que ter para triunfar. O que si é certo é que moitas veces a diferencia entre coñecer á persoa adecuada/inadecuada ou non coñecela pode mudar por completo as túas circunstancias. E este é o caso.

É o caso porque, como coñecemos a quen coñecemos, resulta que este blogue vai saír mañá en Galicia Hoxe, e como aínda temos un pouco de “vergoña toureira” e sentido do decoro, non o vamos a deixar saír nun medio de comunicación sen polo menos engadir un pequeno post e facer propósito de enmenda e acto de contrición. A dor dos pecados xa a tiñamos, porque ben que sentín ter o blogue sen lle engadir unha historia nova por tanto tempo, pero o certo é que a miña vida, neste último ano e vinteún días que levo sen escribir nada neste meu caderno de bitácora, e en particular nos últimos sete meses, volveuse moito máis axetreada do que xa era.

O certo é que por falta de historias que contar non foi, pero entre a falta de tempo e o feito de que descubrín o Fasebú e me resulta moito máis cómodo contactar con moita xente por ese medio, entre outras cousas, este blogue quedou nun limbo que non era do esquecemento, pero que para o caso fixo o mesmo efecto.

Así que, con este impulso non solicitado que un amigo (para qué quere un inimigos con amigos así) nos deu, ao máis puro estilo dos pesados estes que empurran aos ciclistas nos portos de montaña, aquí iniciamos a “segunda tempada” de Mirando adiante.

Unha tempada que promete máis do mesmo: historias do Albela, contadas por el mesmo no seu particular estilo literario. Se unha fórmula funciona... porqué mudala? (esta é a parte enxeñeril do meu cerebro falando).

O propósito de enmenda é que intentarei, de agora en diante, poñer sequera un par de entradas novas ao mes para quen se queira asomar a este meu balcón a ver a paisaxe (inglesa, por suposto).

Como acto de contrición, quede aquí este meu primeiro post en moito tempo. E deixádeme un minuto que, aproveitando que o tren vai chegar tarde, comezo a traballar no segundo ;·)

Un ano e vinteún días despois... hai alguén por aí ?????

Felicidades, Pilara (II)

Como desta volta non din xuntado tempo nin para poñer xuntar catro letras mal postas, remítome ao que xa dixen no seu día ;·)

http://gerardoalbela.blogspot.com/2008/10/felicidades-pilara.html

Felicidades, Pilara... e xa van 55 !!!

Danyl Johnson

Antes foi Susan Boyle... e agora disque vai ser Danyl Johnson! (aínda que xa veredes que non teñen moito que ver a unha co outro)

http://www.youtube.com/watch?v=mzj9z8QDTfU

PD: si, si... xa sei que estou moi vago e que non escribo nada aquí ultimamente. Fáltanme o tempo e as ganas, pero intentarei corrixilo.

Maven

Aínda que soa a nome de cómic americano, coma algún dos que me regalaba a miña tía Milagros cando era eu rapás, Maven é unha ferramenta das que chaman open source ou de código aberto para automatizar o proceso do que os programadores chamamos build.

A traducción literal do verbo inglés to build é construír, pero do que falamos aquí é de tódolos procesos que teñen lugar cando queres pasar do código que ti escribiches a unha serie de programas que podes executar, estruturados nunha serie de directorios segundo ti precisas, probablemente executando unhas baterías de tests para comprobar que todo funciona acorde ao esperado, e incluso actualizando a versión do código no almacén central de código que nós chamamos repositorio, por exemplo.

Maven, dicía, é unha ferramenta que fai todo iso (e máis) enfocada a proxectos Java, que é a linguaxe de programación coa que eu máis traballo, e hoxe saín do choio sobre as cinco no canto das seis para poder ir ás seis e media a unha conferencia sobre Maven que daba un tipo chamado John Ferguson Smart na sede dunha empresa de Londres chamada Skills Matter.

Esta compañía dedícase basicamente a proporcionar servizos de formación a empresas e particulares. Normalmente, por suposto, os cursos son de pago, pero de cando en vez programan algún gratuíto.

Este ao que fun era gratis. Descubrín hai pouco que organizaban de cando en vez este tipo de eventos gratuítos e botei de contas que hai que aproveitar mentres que estamos aquí a unha carreiriña de can de Londres, con tódalas oportunidades que iso ofrece, así que comecei a botarlle un ollo de cando en vez á súa web a ver se ofertaban algún curso que me interesase, e apareceu este, así que decidín probar.

E o certo é que estivo bastante ben. Non foi o mellor curso/charla ao que teño ido na miña vida, pero eu non sabía nada de Maven (aparte da súa existencia) antes desta conferencia e agora pois teño unha idea do que fai, de como funciona e da funcionalidade que ofrece.

E así é que agora teño na cabeza un par de compoñentes do noso sistema que apenas toca ninguén aparte de min e onde podería comezar a experimentar en serio con Maven para probar realmente como funciona, ver o que da de si e aprender unha nova ferramenta que poñer co currículum que, aínda que agora mesmo non teño pensado sacalo a pasear, nunca se sabe cando fará falta pasealo de novo.