12/10/08

Felicidades, Pilara

Algunhas das súas clientas chámanlle Pilara, e a ela non lle importa, pero non lle gusta que eu llo chame, así que chámollo para chinchala. Tamén para chinchala ás veces non lle dou bicos cando mos pide, aínda que ultimamente, co conto de estar non só fora de casa, senón tamén lonxe e de vernos pouco (non sendo ao través do interné) como consecuencia, cando vou déixolle que abuse bastante de min, porque sei que os mimos lle gustan. Así a recordo desde sempre: mimosa e amorosa. Tanto a min coma a meus irmáns, sempre nos quería un bico, sempre nolo daba, sempre quería unha aperta. Aínda a quere.

Probablemente se dalgo naceu sobrada, é de amor. Sempre nos contaba con orgullo como, cando cobrou o seu primeiro soldo despois de traballar polo verán nunha pastelaría da Calderería, o dedicou a lle mercar un bo regalo (creo lembrar que unha vaixela) para os seus pais. Non nolo contaba coma unha forma de se gabar, nada máis lonxe da súa intención, senón coa de nos facer ver que quizais o valor máis grande dos cartos sexa o de poder con eles facer feliz á xente que queres. Que a maior recompensa ás horas que un pasa a diario gañándose o soldo é a de velo ben investido na felicidade dos que te rodean. Neste tema predicou sempre coa palabra e o exemplo, así que probablemente este verán, cando Isabeliña se foi para Formentera a buscar o financiamento para a súa aventura catalana e decidiu mercarlle un colar e uns pendentes e enviarllos por correo desde alá, viu o efecto das súas palabras e os seus actos reflectidos na súa prole e estou seguro de que non podía evitar sentirse orgullosa ao tempo que se dicía preocupada por “canto ghastaría esta nena nisto porque... é tan bonito! Moito lle tivo que custar. Esta rapaza...”. Por un lado orgullosa de ter ensinado tan ben aos seus fillos. Por outro, preocupada por ser causa de gastos para a súa filla, que marchara tan lonxe, a unha illa tan pequena, precisamente para non ter gastos e si ingresos e así xuntar cartos para financiar a súa aventura, o seu soño, de se ir a estudar a Barcelona.

Pilara naceu en Silleda, e andivo de casa en casa con seus pais e seus irmáns ata que recalaron definitivamente en Santiago, onde estudiou “nas Huerfanas”, coas monxas, das que recorda sempre as peliculas de Marisol e Rocio Durcal que lles proxectaban e como un día se lle desencaixou a mandíbula rindo e tiveron que colocarlla no sitio despois de se quedar un bo cacho, literalmente, “coa boca aberta”. Logo estudou enfermería, pero nunca chegou a exercer porque coñeceu a meu pai, un 15 de agosto na festa de Lestedo, casou con el con dezaoito anos, e por amor seguiuno ata o fin do mundo, que para ela veu quedando en Volteiro. Cunha casa da que se facer cargo, unha morea de traballo por facer, os tres fillos que vinhemos por sacar adiante e o pouco coidado que esta mulleriña ten de si mesma, a fermosa moza morena de longo pelo negro acibeche e cintura de avispa que aparece nas fotos foise pouco a pouco transformando na muller que hoxe moitas veces, cansada de traballar “coma un burro”, se deita a repousar no sofá, no canto de se ir a descansar para cama, para ao pouco seguir a traballar e traballar. O vale para o balneario que lle regalei hai dous anos gastouno pouco antes do cumpreanos do ano pasado. O que lle regalamos o ano pasado, se non me engano, está aínda sen gastar porque, a última escusa, “hai que vendimar” e “Mondariz queda tan lonxe e sempre hai traballo que facer” (a ver se son capaz de facer que me veña a visitar, porque Oxford queda máis lonxe que Mondariz). Non pide para ela, senón para os seus, e só a teño visto queixarse en momentos de absoluta desesperación. Con este currículo estou seguro de que o meu primo terceiro político Arturo, que é un home observador e metódico de método científico antropolóxico, probablemente a clasificaria, coa miña sogra, no apartado de “santas” no que creo ten xa un bo feixe de mulleres (e uns poucos homes) encadrados.

Hoxe está de aniversario e santo e probablemente, aínda que diga que está contenta porque seus fillos están ben e cada un está onde quere e que o peor sería que quixesen estar en tal ou cual sitio pero non puidesen porque estivesen enfermos ou porque as cousas non lle saisen ben, probablemente digo botará de menos que nos xuntemos todos para xantar, sacar do conxelador unha tarta de whisky, ponerlle unhas velas que soplar para a foto e tomala logo mollada en “control”. Eu estou cos ingleses, Isabeliña cos cataláns, e será moi probablemente unha das poucas veces que non nos teremos xuntado todos neste día (creo lembrar que tampouco estiveramos todos cando Julia e máis eu foramos de viaxe á Arxentina, pero non estou seguro). Eu tamén botarei de menos estar con ela, e o certo é que me sinto un pouco culpable porque pensamos en ir para este día, despistámonos de mercar os billetes e finalmente o prezo subiu moito e descartámolo. Seguramente a ela lle tería gustado moito que estivesemos alí, pero estou seguro de que tamén lle fará moita ilusión, agora que manexa o ordenador con destreza, atopar isto colgado do meu blog, leelo, probablemente ensinarllo ou comentarllo aos da familia, e despois darnos unha chamada cibernética para nos dicir que “mira ti o que me escribiron estes” e que “somos o diaño, que non dixemos nada e lle puxemos isto no interné”.

Cando eu tiña uns doce anos e meu irmán arredor de dez, uns veciños crearon unha asociación cultural para recuperar a figura do poeta e novelista Benito Losada-Astray, que viviu no s.XIX no que nos coñecemos como a casa "da Granxa”, xusto ao carón da capela do San Brais, a apenas cen metros da nosa casa, e convocaron un concurso de traballos escolares acerca del. Ela animounos varias veces a escribir algo para o concurso pero, ao se enterar o día antes de que pechara o prazo de que ningún dos dous escribiramos nada e de que non pasaba polos nosos plans facelo, púxose feita un basilisco, e díxonos que quen lle dera a outros rapaces ter a cabeza e mans sanas que nós tiñamos para poder escribir algo e así presentarse ao concurso, e que non nos moveramos de onde estabamos ata que tivesemos o traballo escrito, así que a min e a meu irmán non nos quedou outro remedio que poñer cabeza e mans á obra.

Sendo escritos nunha tarde os traballos non podían evidentemente ter moita calidade, pero logo entereime por un espía de que cando os tres premios estaban xa practicamente decididos o medico Portela, que formaba parte do xurado e parece ser que apartara o meu traballo para un lado despois de ler algo no que os outros non repararan, leu en viva voz o meu peche adicado ao rescate da memoria de Don Benito e ao traballo que a asociación estaba a facer nese senso. A lectura, din, foi saudada cun aplauso e, ao final, ese peche e a mala hostia de Pilara valéronme un terceiro premio dotado cun cheque para libros co que me comprei se mal non lembro un dicionario e a Crónica de España. Meu irmán non tivo tanta sorte, pero seguro que a lección lle veu tan ben coma a min.

Cóntovos esta historia porque me parece que merece a pena e porque, como en aquela ocasión co concurso, desta volta non tiña tampouco moitas ganas de me poñer a escribir nada e case ía a pasar. Logo recordei a súa lección daquel día e, como sei que lle vai a gustar probablemente máis que un bono para o balneario de Mondariz (que de todas formas non gastaría como mínimo ata o cumpreanos que ven), aquí me puxen diante do ordenador a escribir estas catro palabras onte pola noite xa a última hora e hoxe pola mañá a primeirísima. Esta vez non haberá xurado, non estará o médico Portela (en paz descanse) para ler un anaco de viva voz, e probablemente o texto, escrito de novo ás carreiras e coma quen di “nunha tarde” terá a mesma baixa calidade que aquel traballo sobre Benito Losada pero, polo menos, podo asegurar que terá o mesmo sentido ton daquel peche e, tan sequera, espero con el apañar outro terceiro premio (seguro que os meus dous irmáns se locen máis ca min) aínda que este veña non con cheque para libros senon con apertas diferidas da Pilara.

Felicidades, mamá.

No hay comentarios: