Como este blog o fago para que a miña xente saiba de como me vai nesta aventura na que me embarquei e apenas lle contei a ninguén como foron os primeiros días, vou a intentar comezar a historia polo principio.
Voume a saltar a parte das despedidas, porque son algo moi persoal que prefiro reservar ao espazo compartido entre min e cada persoa en concreto. Só vos contarei que sorprenden. Para ben, polo xeral, pero sorprenden. Sorpréndeche a túa reacción ante elas e a reacción dos demais tamén. Xente que intenta conter as emocións; xente que non lle importa expresalas; xente que cando te vas a despedir case che escapa, quizais porque teme que a sensación que ten no peito e nas vísceras lle rebente polos ollos, porque teme que as bágoas lle escorreguen pola cara ademais de polo corazón...
Houbo de feito xente na que, desde o momento en que anunciei que me ía, crin percibir un distanciamento preventivo. Algo do estilo, “non che quero coller máis cariño do que che teño, porque senón vouno a pasar mal”. Houbo incluso quen mo dixo explicitamente, pero non me refiro agora a eses.
Houbo momentos moi especiais todos eses días. O día da “despedida oficial”, o día da cea de despedida coa xente de CTAG, fixéronme un dos agasallos máis bonitos e especiais de toda a miña vida: un caderno no que, en unha, dúas, ou algún incluso máis follas, aqueles dos meus compañeiros que o quixeron facer se despedían de min ou, simplemente, filosofaban comigo do que mellor lles parecía. Se eles queren, encantaríame publicar neste blog algúns deles, porque os hai memorables.
O martes 15 de xaneiro de 2008 foi para min un punto de inflexión. Antes de irme, xa na porta, acompañado pola miña querida Lorena, mirei ben as entrañas do centro consciente de que, quizais, non as volva a ver. Dous días antes deixara o piso no que vivín en Vigo durante uns seis anos e a verdade é que neses momentos, de súpeto, se che arremuíñan moreas de imaxes pola parte de dentro dos ollos. En fin, cando por fin logrei irme de CTAG, ao pasar só no coche por onda as pistas de tenis que hai ao ladiño do centro, botei un berro grande. Un berro deses que che saen do máis profundo. Supoño que de alivio, por ter superado unha situación de tensión. Non o sei exactamente. Si sei que botei un moi semellante o día que lin o proxecto tamén cando me quedei só no coche. Agardo non ter que botar outro nunha tempada. Como aquí non teño coche, tería que mirar ben onde o boto...
Logo pasei pola casa de Xulia a coller unhas cousas e a súa nai tíñame xa nunha bolsa un polo que matara ese mesmo día, perfectamente despezado e desosado metidiño nunha bolsa para que llo levara para alá. “Vanche aí cachos de tal e de cual, que son os que lle ghustan a ela”. Despois dubidou un intre e dixo: “Bueno... e a ti, dos que che ghustan a ti tamén”. En fin. A intención quedouvos clara, non? ;·)
Pasei aínda pola casa de Marcelino a lle deixar uns papeis do grupo e logo fun para a miña casa a rematar de preparar a maleta, recoller máis cousas das que trouxera do piso de Vigo, etc.
Ao día seguinte, ás sete da mañá, chegou o pai de Xulia a recollerme á miña casa, así que me despedín de meus pais, que loxicamente estaban no forno traballando, e marchamos cara Alvedro.
Unha vez en Alvedro, a facturar. Fago cola, peso a maleta, e pásome 4 quilos. Apártome, abro a maleta, quito o cargador da PDA e decido que pago o sobrepeso. Volvo a poñer a maleta, segue a pasar catro quilos, e a moza do mostrador dime que agora está ben... ¿??????
A iso das nove da mañá, unha voz saíu dos altofalantes, lembrándome que era o comezo dunha nova vida para min. Pronto estaría aterrando nun novo país, cheo de xente estranxeira (realmente o estranxeiro ía a ser eu, pero vaia...), deixando atrás á miña familia e amigos... ;·)
Estaba eu, en fin, extasiado onda a porta de embarque lembrando todo isto que vos digo cando, de súpeto, me trouxo á realidade unha voz que dicía “¿Gerardo?. ¿Hay alguien aquí que se llame Gerardo?”. “Si, son eu”, contestei, un chisco incrédulo ao me decatar de que, quen preguntaba, era unha garda civil. “¿Y no echa nada en falta?”. Automaticamente, por suposto, púxenme a facer reconto mental e visual repasando toda a morea de cousas que levaba encima. Ela, para axudarme, dixo “¿Tecnología punta?”. Eu non o lembro ben, pero creo medio me decatei entón e atinei a farfallar... “¿o portátil?”. “Venga conmigo hombre...”.
De camiño funlle contando á garda civil. Como seguramente saberedes, agora para pasar os controis de seguridade, se levas un portátil tes que poñelo nunha bandexa aparte. Noutra o resto (abrigo, carteira, líquidos, cremas e pastas...) e, aparte, a mochila ou maleta na que levas o portátil. Eu, finalmente, levei o portátil metido na maleta que me regalaron na cea de despedida os meus compañeiros de CTAG. Realmente, nun maletín de portátil dentro da maleta. Cando me dixeron (xa non me lembraba) que tiña que poñer o portátil nunha bandexa aparte, xa me aturulei. Despois, pasei o control sen problemas e, para irme á zona na que te recolocas todo o que te descolocaches, puxen a bandexa que tiña a maior parte das cousas por enriba da que tiña só o portátil. Collín o trolley, as dúas bandexas e agarreime os pantalóns como puiden, e funme para as mesas de recolocación. Obviamente, despois, esquecinme de coller o portátil, que estaba tapado, na bandexa de abaixo.
A garda civil díxome que non entendía porqué nos poñiamos tan nerviosos no control de seguridade dos aeroportos se pasabamos exactamente o mesmo control en facenda e nos edificios oficiais. “Home, eu non vou tódolos días nin a facenda nin a un edificio oficial”. “Si, bueno, claro...” e quedou pensativa... :·P
Segundo me contou a garda civil, decatáronse de quedara alí e ela colleuno, acendeuno, e viu o nome da miña conta, “gerardo”, e por iso veu e preguntou por alguén chamado así. Díxenlle que modelo era e que lle faltaba unha tecla nunha esquina e quedou así claro que o portátil era meu e púideno levar. Polos pelos...
Despois avión, cunhas paisaxes fermosísimas e, ao chegar, Londres recibiume cun día marabilloso. Facía algo de fresco, pero un sol fantástico. Ao pouco de acender o móbil, mensaxe de Silvia: “Os teus amigos che dan a benvida a londres si qeres volver pulsa 1 se qeres q vaiamos pulsa 2 botamost de menos”. Pulsei repetidamente o 2, pero alí non apareceu ninguén. Cabróns... Eu tamén vos boto de menos...
No hay comentarios:
Publicar un comentario