Tomando ánimos

Unha das cousas positivas de pasalo mal, de que as cousas nalgún momento da vida non che vaian como desexas é que, se o superas e sabes extraer leccións do sucedido, adquires perspectiva. Supoño que iso será o que lles pasa á maior parte dos vellos, que están xa de volta de case todo e saben que todo nesta vida ten ciclos. Arte tiñan que ter, pero seguramente ademais eran vellos, ou como mínimo xente con ese tipo de perspectiva adquirida, os que un día acuñaron iso de “non hai mal que cen anos dure”, ou “nunca choveu que non escampe”.

Eu, que agora sinto que a vida me sorrí e non podo ter queixa de nada, tiven tamén os meus momentos malos. As razóns foron múltiples e sería moi longo poñerme a explicalo aquí, pero coincidiron con boa parte dos anos de carreira e nela e as súas implicacións tiveron seguramente un dos seus principais motivos.

Méteste nun pozo, nunha cova, da que se che fai moi complicado saír. Estás malferido e canso. Sen ánimo. E aí te quedas ata que, como cando algún espeleólogo se queda atrapado nunha profunda gruta, chegan os servizos de rescate e te sacan á superficie.

A miña Xulia sempre estivo aí, dándome amor, ánimos e alento; tamén Juan e algúns outros amigos deses que non se ven pero están. Pero así como cando un se accidenta nunha sima os familiares e amigos, tamén afectados psicoloxicamente, lle dan alento desde arriba e a que baixa a buscalo a un é a garda civil, a min fíxome falta que aparecese un policía da psique que me viñese a enganchar coa corda. E ese foi Xulio.

Non vou a me estender a explicar como, pero rematamos convertémonos en inseparables e comezamos a arrasar no panorama mundial estudando xuntos, indo de carallada xuntos, tocando xuntos... Cando a un lle baixaba o ánimo, ou o ritmo no estudo, ou lle desafinaba a gaita (lédeo literalmente, por favor), sempre estaba o outro para arranxalo. Sempre había unha maneira, un camiño, de saír da cova. E cando non o había, ou parecía non habelo, fabricabámolo.

Paradigma diso eran as múltiples veces que nos temos saturado estudando para un exame e o temos solucionado con ánimos ao outro, botando un conto, facendo e comendo xuntos un rico xantar, parando de estudar para coller as frautas e botar unhas pezas, ou incluso marchando ao parque forestal coas gaitas a espantar xuntos aos corvos.

Ás veces, a solución era moito máis sinxela, pero non por iso menos efectiva ou salientable: escribir. Son innumerables as veces que os homes, únicos primates suficientemente “evolucionados” para ela, menosprezamos o poder da palabra, tanto falada, coma escrita. O xeito que encontrou Xulio de espantar aos nosos demos e nos sacar da cova era tan sinxelo como coller un post-it e escribir nel un simple “Ánimo chavales!!”. Simple, pero efectivo.

Antes de virme para o UK tiven que recoller as cousas no piso de Vigo no que residín os últimos seis anos. Alí, ben gardados, estaban aínda os seus post-it e eu, polo que esta aventura me puidese deparar, metinos na carteira para que me desen ánimos ao tempo que me lembraban (aínda que iso realmente non fose preciso) a un bo amigo.

PD: en todo isto pensaba o outro día cando, co conto este do fraguel viaxeiro que escribe postais (definición de min mesmo que me fixo, como non, Xulio), me decatei de que, ás veces, se por exemplo fora vemos que chove, quizais non faga falta saír da cova. Podería ser abondo con, como dixen ao comezo, velo todo con perspectiva, decorar a cova de xeito acolledor e, sempre, invitar a unha festa nela aos nosos amigos para que tampouco se mollen. E alí, todos xuntos, cantar. Conxugando así co máxico poder da música, unha vez máis, o poder da palabra.

Ao fin e ao cabo, hai covas nas que a un, realmente, non lle importaría botar toda a vida... non? ;·)