A primeira vista

A verdade é que así, a primeira vista, case todo parece difícil. Parece difícil montar na bicicleta, parecen difíciles os deberes que che poñen no colexio, parece logo difícil que che faga caso esa moza que tanto che gusta, parece difícil chegar e superar a Universidade, parece difícil facerlle fronte ao teu primeiro traballo, difícil deixar atrás á xente á que queres e irte a onde non coñeces á ninguén... Parece difícil enfrontarte a unha páxina en branco. Ou a un blog "en branco"...

Pero, ao cabo, con esforzo e, sobre todo, ilusión, todo é posible. Na bicicleta caes unha e outra vez ata que, ao cabo, de súpeto, te ves todo contento en longas tardes de aventuras de par dos teus compañeiros; cos deberes non só podes senón que, de cando en vez, ata sacas boas notas coas que contentar a teus pais; á Universidade chegas e, con esforzo, atópaste un día por fin diplomado, licenciado ou enxeñeiro; aos amigos, á familia, á xente que queres... déixalos atrás con pena, pero ilusionado, porque a moza esa que tanto che gustaba, a que crías que nunca che faría caso, te está agardando e ti sabes que o teu destino está alí.

Cando tomei a decisión de partir da miña benquerida terra cara á pérfida Albión, a idea rondoume xa pola cabeza, pero foi o meu Xulio o que me dixo: "tes que facer un blog para contar o que che pasa e que poidamos saber que é de ti".

Sempre me pareceu un tanto exhibicionista isto dos blogs nos que un conta cousas da súa vida, pero o certo é que seguramente resultará cómodo para que, por exemplo, a xente que te quere poida saber de ti sen que os teñas que chamar a todos polo Skype, teñas que ter a mesma conversación con cada un deles polo messenger, ou lles teñas que mandar a cada subgrupo deles distintas versións do mesmo correo electrónico. Así pois, como penso que resultará útil, vouno a empregar. O que non me coñeza de nada e caia por aquí, que pase, que vexa e, se lle apetece, que deixe a súa mirada cravada neste taboleiro virtual.

Collede un bo bastón, calzado cómodo e calcetíns secos, porque non teño nin idea de por que tipo de camiños nos vai a levar esta viaxe. Só sei unha cousa: nin un paso atrás. Nin un paso, nin unha mirada. Sempre mirando adiante.

Desde a distancia, o fraguel viaxeiro, comeza a mandar postais...