Birdcatcher

Antes de onte casaron Noel Evans e Nicola Jane Harris, que a partir de agora sera, por suposto, Nicola Jane... Evans.

Noel e Nikki, teño xa falado deles máis dunha vez aquí, son ambos compañeiros meus en Adeptra. Cando cheguei a oficina hai xa un ano e oito días, eles dous eran os únicos membros do meu grupo que estaban na oficina habitualmente polo cal nas reunións, como tamén xa dixen, estabamos normalmente os tres sós. A ambos lles teño que agradecer a súa paciencia en me explicar moreas de cousas, a súa confianza e a súa amizade. Podédesvos imaxinar, pois, que me fixo moita ilusion cando me dixeron que casaban e cando nos invitaron a sua voda.

Así que nada. O sábado pola mañá, despois de correr uns dez quilómetros, ducheime e puxen o meu traxe de Primark, a miña camisa lila de Emidio Tucci cunha corbata tamen mercada en Primark esta semana (a corbata que ía a xogo non a atopei na casa a pasada fin de semana e logo atopouna miña nai, que a “ordenara” meses atrás nun caixón da cociña) e os meus zapatos Clarks de “chupame la punta”. A Juliana puxo un vestido negro que lle quedaba moi ben, cuns zapatos (tamen Clarks) de tacón e punta redonda que mercou aquí non hai moito e lle son comodos e lle quedaban tamen ben e fixo uns poucos rizos no pelo coa plancha que lle merquei o outro día no Corte Inglés. E alá fomos.

Descrívobolo con tanto detalle porque son eu así “long-winded” e tamén porque nos deixamos a cámara na casa e non temos foto ningunha do evento. Intentarei conseguir algunha de outra xente que si tiña cámara, pero non prometo nada.

A voda foi en Reading, no Town Hall, que ven a ser coma a Casa do Concello, pero que non se parece en nada a Casa do Concello de Vedra, senon que tira máis ao Pazo de Raxoi. O certo e que é un edificio bastante bonito, adornado con bastante bo gusto, con teitos moi altos e luminosos, e que alberga entre outras cousas o salón no que se celebraron a cerimonia e o banquete, outro salón no que había un pequeno bar, outro cun auditorio/sala de concertos ben xeitoso e un museu, entre outras cousas.

Antes de ir ao Town Hall fomos a un pub cercano no que nos agardaba o groom, Noel. Chegamos, saudámolo, e fomos a barra a pedir algo de beber. Ese algo de beber... tivémolo que pagar.

Estivemos alí tan só vinte minutos, no transcurso dos cales primeiro chegou Girish, ao que invitei a unha cervexa, e logo contemplamos a cara de circunstancias de Noel despois de se tirar por enriba da chaqueta parte da sua bebida. Por sorte, houbo xeito de secalo sen que quedase mancha e non pasou nada.

Despois si que fomos para o Town Hall e, xusto ao chegar, atopámonos con Jonathan, o meu xefe. Entramos para o salón onde se ía a celebrar a cerimonia e sentamonos cara ao final xa que, como ben apuntou logo Tim, e onde se sentan os “naughty boys”.

A cerimonia foi cortiña e estivo ben. A nai de Nikki, unha muller duns cincuenta e tantos ou sesenta, delgada e moi elegante, leeu un texto moi bonito e axeitado facendo un alarde de declamación non ostentosa que me deixou abraiado unha vez máis. Non creo que sexa xenético así que ten que ser transmitido non sei se social ou academicamente, o caso é que me impresiona a cantidade de xente que hai aquí con capacidade para falar en público con moito xeito e mellor dicción. Poden ser moi pero moi tímidos cando de contacto persoal e directo se trata, e perden no canto esa timidez cando se teñen que enfrontar a un atento auditorio. Curioso, que diría Jordi.

Despois da cerimonia fomos todos ao salón de concertos para sacar unha foto de grupo e despois todos tamen aos Forbury Gardens, onde está o famoso león, para sacar alí máis fotos.

Logo de volta para o Town Hall, onde esta vez nos fomos cara ao bar. Alí, había unha rapaza que ofrecía zumo de laranxa (de cartón) e champán (de botella, por suposto). Aparte, estaba a barra. Na barra había de todo e, por suposto... había que pagalo. Cando chegou Noel preguntoume se a xente estaba a pagar as consumicións, eu estaba a piques de pagar a primeira e vimos que si, que había que pagar. El quedou un pouco sorprendido e parece que nas negociacións entendera que as consumicions non debían de ter que se pagar. Se fose en España montaríanlle un cisco aos da barra, pero Noel é inglés: encolleuse de hombros, puxo cara de póker e non lles dixo nada.

Hai un libro de cabeceira se un quere coñecer a personalidade inglesa, “Watching the English” de Kate Fox, que che explica que os ingleses son tal que así: se ven que alguén se lles mete diante na cola na que agardan o autobús indígnanse, carraspean, bufan, pero non teñen a suficiente capacidade de interacción social como para lle dicir “ei ti, espabilado! que eu estaba diante!”, como seguramente faría calquera nese noso país. Distintos pobos, distintos caracteres.

A iso das cinco e pico da tarde fomos de volta para o mesmo salón onde se celebrara a cerimonia, agora reconvertido en comedor. Tomamos asento, puxemonos en pé para recibir cun aprauso aos noivos, e escoitamos os discursos de rigor: o pai da noiva, bastante claro e divertido; o groom, Noel, moi formal e coa súa perfecta dicción; e o best man, Steve, un amigo de Noel desde a infancia, que fala moi baixiño cun acento a hostia de raro, e ao que lle collimos máis ou menos a mensaxe do que quería dicir porque se apoiaba en grandes carteis impresos con fotos de Noel. Eu, do que dicía, non lle entendín nin papa.

E, rematados os discursos... a comer. Primeiro prato: a escoller entre sopa ou salmón. Nós escolleramos salmón (cando che mandan a invitación danche tamen un papeliño para que escollas menú). O salmón era, literalmente unha peza de salmón de cinco por cinco  centímetros, frío, posto sobre unhas cantas follas de rucola. Segundo prato: a escoller entre canelóns vexetais e cordeiro. O cordeiro estaba moi bo. De postre, ou selección de queixos e froitas ou banofee. Noel dixo que o pedira porque entendía que banofee = banana + toffee, pero resultou que banofee = banana + coffee, e Noel odia o sabor a café. O certo e que non era tampouco marabilla ningunha. Por último cortaron a tarta nupcial e, cando estabamos xa bailoteando, distribuírona polas mesas en fontes. Eu paseime o resto da noite bailando e non a probei, así que non vos podo dicir como estaba.

E vaiamos ao tema do baile. Non me acordo agora se o comentei no post sobre a voda de Dave ou non, pero aqui teñen moito que aprender en temas de baile en vodas e similares. Os noivos abren o baile si, pero ábreno cunha peza de música moderna lenta que poden bailar agarrados balanceándose lixeiramente dun lado ao outro incluso sen ter moito ritmo. Iso non vale. En España todo quisque ten que bailar, mellor ou peor, un valse coma é debido. E logo o DJ (aquí non vin aínda dúos nin tríos nin cousas desas) dedicase a poñer música moderna e un pouco menos moderna durante toda a noite. Coma mostra, o outro día bailamos uns cantos exitos dos anos sesenta e setenta coma o famoso “Let’s twist again” ou o “Twist and shout” dos Beatles; música dos oitenta coma “Livin’ on a prayer” de Bon Jovi; e música dos noventa e xa do século XXI da que xa non me lembro.

En todo caso. De novo nin rastro de pasodobres, chacachá do tren, muiñeiras, jotas, coplas, merenges, salsa, etc. Eu tomeimo coma se fose unha das clases de Body Attack ás que imos ao ximnasio, apelei ao espírito da miña benquerida amiga e compañeira e profesora de inglés en CTAG Marta, e bailei toda a noite coma un descosido ata que decidimos que había que ir indo para casiña a iso das once e pico da noite.

E iso foi todo.

 

 

Supoño que a estas alturas e despois de ler todo o artigo, se lle prestastes un pouco de atención ao título vos estaredes preguntando: “e, con tanta voda, a que carallo viña iso de birdcatcher?”.

Pois esa foi a anecdota do día. Conteivos que a cerimonia foi no Town Hall e que nos nos sentamos atrás coma os nenos malos. Pois alí estabamos sentados xa tódolos invitados, estaban xa os funcionarios encargados de oficiar a cerimonia presentes, o noivo agardando e a noiva fora esperando tamén para entrar, cando fixo acto de presencia na sala un paxariño pequeno, marrón con peito branco que rapidamente se puxo a pelexar desesperadamente por intentar saír da sala batendo no seu desesperado intento  unha e outra vez contra os cristais das fiestras. Noel e Steve non sabían que facer e sinaláronllo ás funcionarias do concello que estaban alí e as funcionarias, logo de mirar un anaco para o paxaro tamen sen saber que facer, chamaron por walkie-talkie a outro funcionario, supoño que de mantenemento, que veu e quedou mirando para o paxaro sen saber que facer. Entre o funcionario e Steve, o best man, abríronlle a fiestra ao paxaro a ver se escapaba. O “único” problema era que as fiestras medían facilmente uns seis metros e pico de alto, o paxaro estaba abaixo de todo, e as fiestras abrían só por arriba, co cal o único que conseguiron foi meter frio na sala.

Cando estivo claro que o paxaro para arriba non ía a ir e que polos seus propios medios non ía a saír, ao funcionario non se lle ocorreu outra que ir buscar unha escoba para empurralo. A xente quedou dun barreno cando o viu co cepillo, pensando que ía a matar ao pobre paxaro. Cando tamen viu que non o daba botado para arriba, decidiu subir a unha silla para collelo. O tema e que o tipo parecía que tiña medo de que o pobre paxaro o mordese! E non era o único. O best man fixo igual: subiu a silla, fixo coma quen que lle botaba a man ao paxaro, pero coller non o collía, non fose a ser que o mordese. A nai da noiva fixo outro tanto do mesmo. A funcionaria que oficiou o casorio, subiu a silla pero nin sequera se atreveu a facer coma que lle botaba a man. E non pensedes que o paxaro lle escapaba. Revoloteaba, claro, pero non se movía apenas do mesmo sitio!

 

En fin. A min xa había un bo anaco que me fervía o sangue vendo ao fato ese de urbanitas asustados dun pobre paxariño, así que finalmente deille o abrigo a Julia, erguinme, fun ata adiante de todo de xeito que evidentemente quedou todo o mundo mirando para min, díxenlles que me deixaran a silla, puxena ben onde estaba o paxaro, subinme a silla e... Pois claro, collín o paxaro.

Xúrovolo: quedaron todos dun barreno. Alucinados. Soaron un “ooh” e incluso un tímido aprauso coma se coller un paxaro coa man fose unha proeza sen parangón. Os fotografos sacáronme fotos co paxaro, houbo varias persoas que me felicitaron pola miña fazaña e, ao remate, Nikki díxome que todo o mundo falaba de min e do do paxaro.

Eu saín a fora con el na man e por suposto devolvino á liberdade. Cando cheguei de volta ao meu asento, entre Julia e Lisa xa me puxeran apodo: birdcatcher.