Un ano despois

Parece mentira. Ou, como diría miña nai, “a quen se lle conte non o cré”. O pasado domingo 18 fixo un ano desde que comecei a traballar en Adeptra. Non fago un ano como empregado de Adeptra, porque comecei traballando para eles como o que aquí chaman “contractor” e que aí en España probablemente chamaríamos “autónomo”, pero un ano traballando para Adeptra ao fin e ao cabo. E parece mentira, dicía, o moito que cambiaron as cousas.

Hai un ano cheguei unha oficina “chea” (como moitos traballaban e traballan desde casa, a oficina nin estaba nin adoita estar moi chea) de estranos que teño que recoñecer me recibiron ben, pero aos que ao fin e ao cabo non coñecía de nada e que tiñan unha forma de ser completamente distinta a dos colegas que eu tiña en CTAG.

Cando me puxen a intentar facer o que se supuña tiña que facer atopábame unha e outra vez con que non sabía todo o que precisaba. Programar e programar, pero cada campo e un mundo, entre escribir software para sistemas para coches e escribilo para sistemas de banca hai un mundo. Incluso no mesmo campo, de compañía a compañía, as cousas podense facer de xeitos moi distintos. Esta situación, por suposto, creabame unha certa inseguridade. Todo parecía ir ben e todos parecían contentos co meu traballo, pero por suposto eu vía que ía máis lento que os demais, que era capaz de facer moito menos no mesmo tempo, que a min non me confiaban os traballos máis interesantes... Nestas situacións, por moito que un queira evitalo, sempre xurde a pregunta de onde estará o límite inferior no que o rendemento dun recén chegado pode estar na súa nova empresa para que non o chimpen. Un sempre se pregunta se o seu xefe realmente confía nel e se lle os seus compañeiros, a vista das súas capacidades, lle augurarán a un moito tempo na empresa ou se pensan que visto o malo que é durará dous telediarios.

O 18 foi un venres e o luns 21 tiven a miña primeira reunión de programadores, que non e reunión física senón case de espírito e ao través do teléfono (Jonathan desde a súa casa preto de York; Percy desde non sei onde; Attila desde Hungria; Anthony desde Canada; Dan, Veena e John probablemente desde a oficina dos EEUU ou desde as súas casas, non recordo; e Noel, Nikki e eu desde Reading). Nesa reunión entendín cando Jonathan me deu a benvida ao comezo da chamada e logo non me enterei de nada ata que dixo algo que se parecía ao meu nome. Nese momento dixen o que estivera intentando facer nese día e pico que levaba na empresa e volvín a non entender nada ata o final da chamada. E esa foi para min a tónica desas reunións durante un bo tempo.

 

Pero as cousas, en so un ano, mudaron moito. Un ano despois, podo chamar amigos a algúns dos que comparten espacio na oficina comigo, e teño unha curiosa relación de colegueo-amizade con algúns que traballan desde outros lugares. Dalgúns deles nin sequera sei que pinta teñen e a outros vinos unha ou duas veces diante, pero traballo con eles, pese á distancia “cóbado con cóbado”.

Un ano despois non o sei todo acerca do meu traballo (aburrido sería que non me quedase nada por aprender), pero xa me atopo respondendo a moitas preguntas das que os meus colegas (ás veces incluso algúns moi veteranos e competentes) non saben a resposta. Atópome ademais con que o xefe confía en min para facer de Release Manager por un mes e así substituir a Nikki na súa ausencia, e iso dígovos eu que é para min un piropo coma un mundo, porque Nikki é sen lugar a dúbidas unha das persoas máis competentes no seu traballo que teño conhecido.

Agora, ademais, xa non temos reunións de programadores coma ao principio unha vez á semana senón tódolos días. Agora, se son capaz de manter a atención (cousa que ás veces custa) xa case me entero de todo o que se di nelas. Hoxe, quince minutos antes da reunión, o xefe chamoume e díxome que el non ía a poder atender á mesma e que me encargase eu de dirixila, tomar notas de como ía avanzando cada un, e asignarlles algo que facer se alguen rematara tódalas tarefas que tiña asignadas.

O tipo este que escribe no blog un ano despois... é o mesmo???