Saville Row

A pasada fin de semana xa escoitara na BBC 4, mentres corría (algún día terei que vos falar do moito que corro e leo ultimamente), a nova dos corenta anos do último concerto dos Beatles, na rúa Saville Row, en Londres, no tellado da sua discográfica. A esas alturas din que o grupo estaba xa roto, desfeito en pelexas e envexas entre os compoñentes. Eu non teño nin idea do que podía estar a pasar polas súas cabezas neses momentos, nin realmente me importa. O que sei e que a súa música, aínda corenta anos despois, a min que nin sequera era un proxecto cando eles deron este último concerto, aledame o corazón e faime sentir vivo. Faime retroceder 16 anos, a cando eu tiña 15 e, encerrado na habitación na que hoxe meus pais teñen o ordenador para se “coneztar” con Isabeliña e comigo e Juliña, comezaba a arrancar notas da miña guitarra, unha imitación de Stratocaster vermella e branca, ás veces coa axuda de Alberto Canedo, fan confeso dos Beatles, e outras tan só coa axuda dun libro fotocopiado con ducias de cancións dos Beatles.

Por iso, para ver se consigo que vós vos sentides igual cheos de amor e enerxía positiva pase o que pase hoxe nas vosas vidas, aquí vos deixo ligazóns ás tres partes dese concerto.

Estou seguro de que as pintas, as melenas e barbas descoidadas, non lle gustarían nada a Antonio, o tío de Julia, que acumula xa 89 anos de sorrisos e bo humor na única perna que unhas maniobras en Ourense despois da guerra lle deixaron. El que tan contento quedou cando eu cortei o pelo, miraría aos catro melenudos estes de Liverpool e diría cun sorriso que iso está moi ben, que cada un fai o que quere e vai como mais lle gusta pero que para el, coma o pelo ben cortadiño “como debe de ser”, non hai.

A primeira e última das cancions, sen embargo, de seguro lle gustaría a Carme, a nai de Julia, que nola poría tódolos días á súa filla e a min se puidese entender o inglés ese que di “Get back, get back, get back to where you once belonged...”.