Freezing cold and darkness

Pois aquí estamos de volta, despois de botar tres semanas e dous días na terra, e a Pérfida Albión recíbenos con moito frío e escuridade. A escuridade agardábaa. Como vos contei a moitos en persoa este Nadal, aquí a estas alturas do ano faise de noite arredor das catro e media da tarde. Nese sentido, estar por Galicia foi coma estar no paraiso: despois de pasar todo o verán e o outono na Inglaterra vendo os días minguar, ter luz solar ata as sete da tarde foi coma ter días case interminables, nos que podías facer centos de cousas.

O frío agardábao tamén, pero non pensei que fose tanto. Onte facía frío, pero nada que non se aguantase, e a única cousa que me chamou a atención foi que cando chegamos a Summertown a iso das oito os coches que estaban aparcados diante das casas da nosa rúa estaban xa todos xeados. Hoxe cando me erguín e mirei para fora vin que o pavimento estaba semi xeado, coma se tivese nevado algo durante a noite, e efectivamente puiden observar unha pouca neve no sillín da miña bici. Prepareime para o peor, pero para a miña sorpresa a mañá era bastante menos fría que a noite anterior e, segundo dixeron as miñas orellas cando montei na bici, ambas eran moito menos frias que algunhas outras mañás que teño sufrido xa neste inverno.

Cando cheguei a Green Park (literalmente, Parque Verde, Green Park é o parque empresarial no que esta a nosa oficina), sen embargo, atopeime cunha boa sorpresa: o lago estaba completamente xeado. Green Park é unha especie de parque natural-artificial-empresarial. E algo difícil de explicar se non se ve, pero basicamente digamos que a zona debeu de ser en tempos algo semellante a unha braña sen ningún tipo de uso e agora foi adaptada a moderno parque empresarial que se vende coma unha alternativa verde aos habituais polígonos feitos todos de cemento.

Efectivamente Green Park, construído darredor dun lago que eu intúo semi-natural, ten moreas de espacios verdes, sendeiros, animais soltos (patos, gansos, cisnes, garzas, etc. e incluso algunha que outra ardilla, raposos e ata unha cría de cervo teño visto por alí). Hoxe, cando cheguei, o lago que antes das vacacións teño visto xa algunha vez con pezas de xeo soltas aquí e alá, estaba completamente xeado co que parecía unha robusta capa de xeo. Parei nun pequeno peirao que hai para lle sacar unha foto, e cando cun pé ben posto no peirao puxen o outro sobre o xeo e presionei para comprobar a súa resistencia, nada pareceu indicar que aquilo se fose romper. Aínda así, non me xoguei a saúde paseando enriba del, pero á hora do xantar si puidemos ver algún que outro valente comprobando a resistencia do xeo con pequenos paseos máis ou menos preto da beira e ningún deles se víu cos seus bravos osos na xeada auga.

Agora vou de volta no tren mentres que escribo isto, meu primeiro post de 2009, despois dun día no que, polo frío ou pola “inactividade” de dúas semanas de vacacións, o meu cerebro parecía ás veces case tan conxelado coma o lago. Terei que lle mercar uns patíns.

Este post foi redactado onte, Mércores 7 de xaneiro de 2009.