A historia comezou a noite dun vinte e dous para un vinte e tres, ao día seguinte de rematar a selectividade. Tecnicamente o vinte e tres podería reclamar o seu papel principal no asunto, pero nós preferimos asignarllo todo ao vinte e dous porque para nós ten máis maxia. Disto fan hoxe doce anos e, aínda que como sabedes os que me coñecedes me podería estender varias páxinas sen dificultade, desta vez vou a dicir só dúas cousas.
A primeira, que foron sen lugar a dúbidas os mellores doce anos da miña vida.
A segunda, que calquera capaz de me aturar durante doce anos é sen dúbida digno (neste caso digna) de admiración.
Gracias, amor meu, por deixarme coidarte. Por deixarme quererte. Por facerme feliz.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario