Rutina

Polas manas cando collo a bicicleta e me bate na cara esa sensación de liberdade en forma de aire fresco e puro, véñenme a cabeza unha morea de cousas, sensacións, recordos, pensamentos. O outro día cruceime á mesma rapaza de sempre. Máis que “cruceime”, quizais o adecuado seria dicir “adianteille”. Saio de casa tódolos días arredor das oito e cuarto collo a bicicleta, percorro Beech Croft Road cara ao leste, e collo logo Woodstock Road en dirección ao centro da vila (na miña opinión, a Oxford pásalle coma a Santiago, que o de cidade lle queda grande e, ademais, ambas conservan o encanto dos pobos, das vilas). Ao superar os dous ou tres primeiros cruces, case indefectiblemente, adianto a unha moza de entre metro sesenta e metro setenta, non gorda pero si de complexión forte, ancha, pelo castaño lixeiramente rizado nas puntas, que vai correndo pola beirarrúa esquerda tamén en dirección ao centro. Case non podo poñerlle cara porque a vexo sempre polas costas e, aínda que as veces miro de esguello, en movemento, segundo paso, non consigo unha imaxe nidia súa.

O outro día, dicía, cruceima unha vez mais. Como antes de onte ou onte mesmo, por outro lado pero, o outro día, a semana pasada, ao cruzarma, comecei a pensar en tódalas caras, siluetas, lugares... que era xa quen de recoñecer neste para min novo mundo e en que esa era unha boa imaxe, bo e gráfico exemplo, da rutina que se esta a asentar nesta miña nova miña vida. E non falo de rutina en sentido negativo, como indicador de algo repetitivo, monótono e aburrido, senón simplemente de esas pequenas ou grandes cousas que a vida che pon diante unha e outra vez para che dar a oportunidade de as saborear.

A moza que corre solitaria; o delgado, alto e simpático/enigmático vendedor de tíckets da estación; o tamén alto e delgado, sempre serio, inglés, que me chamou a atención o primeiro día que me metín no Quiet Coach (o vagón para ir sen facer ruído, para entendernos) cando me chamou un recruiter e eu contestei ao móbil; o outro asiático que está sempre a agardar o tren co casco posto e a súa mini-bicicleta plegable; a moza con pinta hindú que chega a Oxford cando eu marcho e marcha cando eu chego; o vendedor do Mars & Spencer da estación de Reading que ten a cara chea de marabillosas enrugas porque non e quen de evitar o sorriso que leva sempre na cara; o... Son personaxes, rostros, que xeran en min por unha ou outra razón algún tipo de inquedanza, sentimento, pregunta. Cara a onde corre a moza? Por que? Que fai o vendedor de tíckets cando non vende tíckets? Por que vai sempre tan serio ese xove alto e delgado inglés? Por que o da bicicleta non saca o casco? A onde vai en Oxford a moza hindú? Por que Mars & Spencer non vende sorrisos coma o do seu caixeiro?

Son caras ou as veces simplemente siluetas que son xa quen de recoñecer e que forman xa, quéirao ou non, parte da miña vida, ao igual que xa moitos lugares. Como o Forbury Park, no que xantamos case a diario eu e Parveen, no que antes de onte me sorprendeu por vez primeira un intenso arrecendo a flores e que onte estaba ainda mais primaveral, cheo de nais e fillos e xente solitaria que xantaba, grupos de rapaces tirados na herba e parellas dándose mimos sentadas nos bancos. Como as paisaxes ao leste da vía de Oxford a Reading (non sei porque pero sempre miro mais cara esa marxe que cara a outra). En particular, un grande campo de herba sempre verde, cun pequeno montículo de apenas catro ou cinco metros de diámetro e dous de altura coroado por unha pequena e solitaria ‘arbore, limitado ao fondo por unha estrada que non se ve pero se intúe cando por ela pasa o coche solitario que case tódolos días, en direccion contraria a do tren, engana a vista rodando sobre a herba. Como o camiño que separa Beech Croft Road da estación de tren de Oxford, que me ofrece tódolos días, indo ou vindo, algunhas marabillosas estampas da vila.

E o bo da rutina e que non so a podes gozar cando esta ai, senón tamén cando non. Cando, de súpeto, desaparece. Ou a fas desaparecer. Hoxe, a moza ancha que fai deporte non corría pola beirarrúa esquerda. Non vin ao vendedor de tíckets, porque usei o meu tícket semanal. O Quiet Coach estaba ao final do tren e non coma sempre ao principio, así que non vin nin ao alto e delgado, sempre serio, inglés, que aquel día me chamou a atención. Nin tampouco ao de rasgos asiáticos coa súa bicicleta plegable. A moza hindú tampouco ma crucei indo cara a estación, nin na estación mesma. No tren, collín sitio nunha mesa que daba a parte leste da vía, pero aínda así vin o meu campo co montículo e a arbore pero, hoxe, ningún coche pareceu pasar sobre a herba. Con estes antecedentes, decidín pasar polo Mars & Spencer seguro de que o sorrinte dependente non estaría alí, pero equivoqueime: estaba alí, detrás da súa caixa, serio, ata que, cando eu xa estaba desconcertado pensando que eran moitos cambios xuntos na miña rutina, me regalou sen llo pedir un sorriso de orella a orella.