Si, si... xa sei que levo moito tempo sen poñer nada aquí, pero tedes que saber que teño boas excusas.
Primeiro, como xa vos dixen, viñeron Amparo e Xulio a nos facer unha visita. Non me vou a estender. Simplemente vos conto que chegaron un venres, o sábado pola mañá levantámonos o Xulio e máis eu cedo (a iso das seis e media se mal non lembro) porque el quería ir dar unha volta en bicicleta por Oxford, e logo fomos a ver Londres, onde andivemos nun bus destes de toristas, tivemos unha visita con guía só para nos os catro e máis andivemos nun ferry polo Támesis.
O domingo pola mañá veu o Xulio a nos acompañar na nosa matutina carreira. Non sei se o teño contado antes aquí, pero tódolos domingos, aquí diante da nosa casa, Barrie (o noso landlord, ou caseiro) e os seus amigos xúntanse desde hai xa anos para ir a botar unha carreira. Barrie ten 78 e vai en bicicleta desde que o operaron do corazón pero James, que ten sesenta e bastantes; Helen, que andará nos cincuenta; e Ted, cincuenta e pico; van a correr. As últimas ‘adquisicións’ do Barrie’s Running Club somos Rose, dezasete anos, veciña tamén da nosa rúa, e máis eu. Ese día, como digo, o Xulio veu con nós, aínda que el acompañou a Barrie na bicicleta, porque había tempo que non corría e tiña medo de non nos aguantar o ritmo.
Despois da carreira o domingo dedicámonos a lle ensinar Oxford aos nosos benqueridos visitantes.
O luns Julia tivo que quedar na casa preparando unha charla que tiña que dar esa semana, e os outros tres marchamos a ver Bath.
Despois da marcha dos nosos visitantes tanto eu coma Xulia caímos enfermos. Ao tempo que todo o mundo falaba da gripe porcina (swine flu, que lle din aquí), Amparito creo que nos trouxo un virus moito máis sofisticado que nos deixou para o arrastre por uns días.
A pasada fin de semana fun a correr a Oxford Town & Gown, unha carreira de 10 quilómetros que cada ano percorre as rúas de Oxford para recadar fondos para a loita contra a distrofia muscular. A pesares de que tanto a visita de Xulio e Amparo coma o resfriado ese que collimos alteraron considerablemente o meu ritmo de entrenamentos, apañeime para acabar no posto 155, que de máis de dous mil non está demasiado mal, e facer un tempo oficial de 41 minutos 26 segundos, co cal quedei bastante contento.
Ademais, de todo isto, a comezos de mes comecei tamén a ir a clases de inglés ao Language Centre da Universidade de Oxford. Aí me colei nun curso de dous meses chamado English for spouses of members of the University, e aí ando agora a lle dar de novo aos libros e a facer deberes, coma se estivese no colexio outra vez.
O tema é que eses deberes inclúen redaccións e, claro, antes escribía os posts para o blog mentres que ía e viña de Reading no tren, pero agora o que escribo no tren son as redacións para a clase de inglés, co cal non teño tempo para vos contar aquí as miñas aventuras.
Así que o que vou a facer vai a ser tomar un camiño intermedio e poñer aquí algúns dos textos que escriba para a clase de inglés. Non agardedes obras de arte porque se non as fago en galego menos as vou a facer na lingua do pequeno competidor de Cervantes este que chamaban Shakespeare, pero prométovos que darei o mellor de min.
Síntoo por meus pais, que non se van a enterar de papa, pero... quen sabe, igual que cando me vin para aquí se puxeron e aprenderon a usar o ordenador... igual agora se escribo no blog en inglés lles da por aprender a lingua dos fillos da Gran Bretaña!!! :·D
En fin, antes de vos pegar aquí este meu primeiro texto en inglés, teño que vos dicir unha cousa, porque senón rebento. Isto foi o que me tiña escrito na última folla da redación a profesora, Amanda, cando ma deu de volta o outro día:
You write very well indeed. Thank you for such an interesting and detailed account of your food culture! Very good use of passive structures.
Logo, seguía corrixíndome un par de cousas, pero ese anaco vóuvolo a aforrar, porque xa corrixín o texto coa axuda das súas anotacións. ;·)
En todo caso, o tema é que ante esas tres frases, teño que dicir dúas cousas. Unha, que quedei tan contento que medrei dúas cuartas (agora paso dos dous metros ;·) ). A outra... a outra ten, por forza, que ser... gracias, Martiña!
Aquí vai! (a ver qué vos parece)
Food and
There is one big problem when it comes to food and
Meat-based dishes are of course among the most popular in
Game is also easy to find if you want to treat yourself, especially in places like the mountains of Ancares or O Courel. Wild boar cooked with chestnuts is a surprisingly tasty dish. “Exotic” meats like ostrich or buffalo can be found too as a consequence of the fact that these foreign species are being introduced into some traditional farms as a replacement for the native ones.
But in
Nowadays freezers are used for the same purpose, but in the old days most of the pork, the neat big pieces, like the ribs or the legs, and others like the head, would be salt-cured. With the smaller pieces that remain after all the cutting process it is still mandatory to make those tasty sausages called chourizos. One of the greatest pleasures on earth is to have a hot bolo preñado, small bread roll with a chourizo in between, or to take a hot chourizo and roll it on a filloa, the Galician salty pancake that is a traditional Carnival dessert.
In the rest of Spain Galicia is particularly well known for its seafood.
There is no wedding in
Fish is, as you would expect, a very important part of the diet for inhabitants of seaside villages. Sea bass, halibut, sardine or tuna, among many others, can be found fresh and at a reasonable price in the markets of fresh product that you will find in the main cities and towns. Inland people can either have their supply of fresh fish thank to vans that provide door-to-door delivery, or they can buy canned fish (
But when it comes to choose one dish that defines us as a country… well, that for sure can only be one: octopus.
This might sound weird, even bizarre for many people, but the fact is that octopus is served everywhere in
And I have to say that there are few things that make me feel more homesick than to think of a good dish of polbo á feira (Octopus Galician-style), served with olive oil, salt and hot paprika on a dish made of wood, accompanied with bread and a cup of red wine, to be eaten with a wood stick under one of those khaki big marquees, whilst a group of bagpipers play muiñeiras.
1 comentario:
Bos días, (1º comentario de non-solteiro).
Como sempre resulta moi entretido e interesante lerte. Tan cerca e tan lonxe...
A verdade é q sí é unha excusa de peso, pero así damos abasto para darte lido, que para productivo xa estou eu no blog da voda con tantas fotos que me foron pasando
Unha aperta para os dous,
Luis.
Publicar un comentario