A ‘mañana, mañana’ approach

Se hai algo que non me gusta nesta vida é perder o tempo. Conseguireino ou non, pero sempre intento sacar o máximo proveito do tempo que teño e é por iso que por exemplo cando vou a correr, ou cando vou ao ximnasio, ou cando vou e veño na bicicleta cara ou ao traballo, vou sempre cos cascos do teléfono móbil escoitando BBC Radio 4, intentando mellorar o meu ‘understanding’ da lingua inglesa, así coma o meu vocabulario.

O certo é que a min, que sempre me gustou moito escoitar a radio e cando estaba en Galicia me coñecía a programación da Cadena Ser de cabo a rabo, BBC Radio 4 paréceme o súmum do panorama radiofónico. Hai fantásticos programas de debate, como Any questions; ou de participación cidadán como o seu programa irmán Any answers; hai radionovelas coma The Archers, toda unha institución con case sesenta anos de historia; hai fantásticos documentais; ou programas divulgativos como In Our Time; e, por suposto, tes toda a fiabilidade e a valentía dos servizos informativos da BBC, onde os periodistas non se limitan a seguir un guión de preguntas preestablecidas e acordadas co entrevistado, como parece que fan as máis das veces en España, senón que son realmente incisivos incluso cos políticos máis prestixiosos tanto da oposición coma do goberno, que realmente teñen que facer auténticas piruetas (que ás veces lle saen ben e outras mal) para saír dos apuros nos que os periodistas os meten.

E así ía eu o outro día para a estación: na miña bicicleta disfrutando do fresco da mañán e dun soleado día de primavera en Inglaterra, escoitando o programa matutino, Today, no que estaban entrevistando a George Osborne, o shadow chancellor.

E aquí fáiseme obrigado facer un inciso para lle explicar, aos que non o saiban, que o chancellor ou chancellor of the exchequer é nin máis nin menos que o Ministro de Economía do UK. O chancellor é por suposto membro do cabinet, ou consello de ministros.

O que é fantástico, e a min se me antoxa case incluso poético, é o feito de que non só existe un cabinet, ou consello de ministros, senón tamén un shadow cabinet, que é o equivalente, pero da oposición. Así, non só hai un chancellor, ou Ministro de Economía, senón tamén un shadow chancellor, que é nin máis nin menos que o seu equivalente na oposición. E, como reza a Wikipedia:

The Shadow Chancellor of the Exchequer in the British Parliamentary system is the member of the Shadow Cabinet who is responsible for shadowing the Chancellor of the Exchequer.

É dicir, que o shadow chancellor é o encargado de seguir de preto (shadowing) a laboura do chancellor, ou Ministro de Economía. Noutras palabras: o shadow chancellor é a sombra do Ministro de Economía. É ou non poético?

A oposición ten no UK a todo un grupo de políticos de primeiro nivel dedicados a ser sombra de, a ser posible tamén a facer sombra a, o goberno da nación. Non digo que non sexa algo do que nos outros países carecemos, pero os nomes empregados para ese goberno na sombra do que a oposición exerce parécenme fantásticos.

Pero volvamos ao tema principal. Ía o outro día na bicicleta, dicía, e estaban entrevistando en BBC Radio 4 a George Osborne, o shadow chancellor, que ía falando do tema máis comentado esta semana, que foi nin máis nin menos que o budget, ou presupostos do estado, que Alistair Darling, chancellor of the exchequer, presentou esta semana ao parlamento.

E teño que me volver a desviar do tema para vos contar que, por tradición, cousa á que os ingleses son como xa sabedes moi afeccionados, o budget speech, o discurso no que se presenta o budget ou presupostos do estado, é transportado nunha maletiña encarnada (a budget box, red box ou budget briefcase) que o chancellor amosa aos xornalistas antes de se dirixir ao parlamento. 

O que ultimamente o goberno laborista non cumpre é coa tradición de impartir o budget speech nun martes de marzo, antes de que comece o ano fiscar que aquí, tamén por tradición, comeza en abril, seguindo o antigo calendario eclesiástico que establece que o ano comeza o 25 de marzo.

De novo, dicía, George Osborne estaba a ser entrevistado acerca dos presupostos de moi pouca credibilidade que Alistair Darling presentou e que incrementarán a débeda do estado ata un punto no que, de se cumprir as predicións do goberno laborista (que todo o mundo di non acertadas), o Reino Unido rematará de devolver a débeda non antes de algo así coma o 2020.

George Osborne replicou a isto que as decisións que estaba a tomar o goberno non eran para solventar os problemas senón para pospoñelos, máis concretamente ata despois das eleccións, que será cando entrarán en vigor tódalas subas de impostos que aparentemente están ocultas nos presupostos e, para a miña sorpresa, dixo:

"It was a kind of a 'mañana, mañana' approach and I don't think Britain can afford that these days."

Si, si. Eu ao principio freguei as orellas a ver se escoitara ben ou o meu subconsciente me traicionara, pero logo verifiquei no Guardian, o Herald e o Daily Mail que escoitara ben e George Osborne dixera “mañana, mañana approach”.

O meu primeiro pensamento foi que estes británicos nos toman aos de fala hispana por vagos e pensan que todos somos unha panda de pospoñedores natos. E... acabo de descubrir que pode ser que non ande moi desencamiñado. Vós... que pensades?

Letra (en inglés, por suposto)