St George's Day

Hoxe é San Jordi. Día do libro. Festa de libros e rosas en Cataluña. Aquí é St George’s Day. O día de San Xurxo, vamos.

Eu nin me tería enterado de non ser porque onte o poñía en uk.weather.com, a web na que sempre consulto o parte meteorolóxico para saber qué roupa me terei que poñer ao día seguinte, e porque hoxe, cando fomos á cantina na que tódolos días comemos, tiñan o mostrador inzado de bandeiras da Inglaterra.

A bandeira da Inglaterra (non confundir coa Union Jack, a bandeira do Reino Unido) é un simple fondo branco coa vermella cruz de St George. Nós, por suposto, asociámola maiormente con eventos deportivos. Non sei porqué, pero a min cando pensaba nela víñame á mente a imaxe de Beckham mirando ao ceo mentres soa o ‘God save the Queen’. Víñame á mente que Inglaterra respectaba e quería á súa bandeira.

A sorpresa foi que hoxe, mentres estabamos a xantar, dous compañeiros da oficina, ingleses ata a médula, se amosaron bastante contrariados pola aglomeración de bandeiras inglesas no comedor. Un dixo (en inglés claro) “non sei a que ven tanta bandeira por aí suelta” e o outro respondeu “é o día de St George home”. “E a min qué”, dixo o outro, “a min esa bandeira non me recorda nada bo de Inglaterra, senón máis ben todo o contrario”. “A verdade, eu para celebrar un día de Inglaterra escollería a revolución industrial ou as pontes, pontes e locomotoras de vapor”, volveu o primeiro.

A min sorprendeume ben isto e, por suposto, preguntei: “Qué é o que pasa coa bandeira inglesa logo?”. “Pois que eu a asocio aos tempos máis violentos de Inglaterra”, dixo un. “Eu asócioa tamén a violencia e a jamados nun campo de fútbol borrachos e berrando coma descosidos: é dicir, tamén a violencia”. “Se estivese a buscar casa e vise no vecindario unha bandeira destas colgada da fiestra dun veciño, procuraría buscar outra casa noutro vecindario, porque pensaría que o veciño, ou ben é un fanático dos deportes – que podería ser unha persoa fantástica e un moi bo veciño, pero eu preferiría non arriscar – ou podería ser un racista dos que din ‘Inglaterra para os ingleses e todos os outros fora de aquí’”.

Eu preguntei se esa opinión deles era unha opinión que crían extendida, ao que respostaron que si que o era entre xente coma eles (enténdase xente de arredor de trinta anos, fillos de xente de clase baixa ou media, con educación universitaria e gozando dunha posición social actual media-alta).

E así foi como aprendín, nun día de St George, día de Inglaterra, que a bandeira deste país non é tan respectada e querida coma eu pensaba.